მულტიმედია
„იმედისა“ და „საზოგადოებრივი მაუწყებლის“ სიუჟეტები სუვერენიტეტზე ანტიდასავლური კონტექსტით
 
ტელეკომპანია „იმედისა“ და „საზოგადოებრივი მაუწყებლის პირველი არხის“ გასული კვირის შემაჯამებელ ანალიტიკურ გადაცემებში მაყურებელმა სიუჟეტები საქართველოს სუვერენიტეტთან დაკავშირებით ნახა და მათი შინაარსიდან გამომდინარე, შესაძლოა, იფიქრა კიდეც, რომ ბრძოლა სუვერენიტეტისთვის „უცხოური გავლენის გამჭვირვალობის შესახებ“ კანონზე გადის. 

„იმედის კვირამ“ 21 აპრილს მაყურებელს შესთავაზა სიუჟეტი სათაურით „ბრძოლა სუვერენიტეტისთვის“. ამავე დღის „კვირის მოამბემ“ კი დასახელებით - „სუვერენიტეტი და იდეოლოგიური გავლენები“.
 
„ბრძოლა სუვერენიტეტისთვის“

 
„იმედის კვირის“ წამყვანი, ირაკლი ჩიხლაძე სიუჟეტის წარდგენისას ამბობს: „ბრძოლა სახელმწიფოებრიობისა და დამოუკიდებლობისთვის შეგვიძლია, პირდაპირ ვთქვათ, რომ დღეს გადამწყვეტ ფაზაშია. „ჩვენი თავი ჩვენადვე გვეყუდნეს“, - დიდი ილიას ეს სიტყვები არ იცვლება არც მაშინ, როცა შენი ქვეყნის ეროვნული ინტერესი დიდი სახელმწიფოების ინტერესებს არ ემთხვევა“. 

სიუჟეტის დაწყებისთანავე კი ავტორი ხაზს უსვამს, რომ სხვადასხვა ქვეყანაში აქტიური საომარი მოქმედებების პარალელურად, ბრძოლა იდეოლოგიებს შორისაც მიმდინარეობს, იდეოლოგიური ომის ცენტრი კი მაინც ამერიკაა. 

სანდრო გამსახურდია აქცენტს რუსეთ-უკრაინის ომის კონტექსტში საქართველოში მეორე ფრონტის გახსნაზეც აკეთებს და ამბობს, რომ ამ პათოსს ცალკეული ევროპარლამენტარებიც იზიარებდნენ. მისი განცხადებით, ხელისუფლების ეროვნული სამშვიდობო პოლიტიკის შედეგად, ქვეყანამ მეორე ფრონტზე უარი თქვა, სწორი ქართული პოლიტიკით ევროკავშირის კანდიდატის სტატუსიც მოიპოვა და ორნიშნა ეკონომიკური ზრდაც დააფიქსირა. 

სიუჟეტში უნგრეთის პრემიერ მინისტრის, ვიქტორ ორბანი ანტიდასავლური განცხადება თანაბარუფლებიანი პარტნიორობის მაგალითადაა მოყვანილი. „სწორედ ესაა თანაბარუფლებიანი პარტნიორობა, როდესაც პოზიციები არგუმენტებით მყარდება და არა ის, რასაც საქართველოს წინააღმდეგ ვხედავთ“, - ამბობს ჟურნალისტი. მაინც რა ხდება საქართველოს წინააღმდეგ, - ამ კითხვის პასუხად „იმედი“ მაყურებელს აშშ-ის მიერ „ჭორებზე დაფუძნებული მოსაზრებების გამო“ მოსამართლეების დასანქცირების ფაქტს ახსენებს და პარალელს გამჭვირვალობის შესახებ დაინიცირებულ კანონპროექტთან ავლებს. სიუჟეტის ავტორისეული განმარტებით, ვაშინგტონიდან ბრიუსელამდე პოლიტიკოსები თუ დიპლომატები კრიტიკულ განცხადებებს აკეთებენ, თუმცა, რატომ დააშორებს კანონი საქართველოს ევროინტეგრაციას, არავინ ამბობს.

სანდრო გამსახურდია სვამს კითხვას: „სად გადის ზღვარი სტრატეგიულ პარტნიორობას და სუვერენული ქვეყნის საქმიანობაში ჩარევას შორის. საქართველოს ჰყავს ხელისუფლება, რომელმაც 2012 წლიდან მოყოლებული ყველა ჩატარებულ არჩევნებში დამაჯერებლად გაიმარჯვა. შესაბამისად, მხოლოდ საქართველოს ხელისუფლების, ამ შემთხვევაში კი პარლამენტის პრეროგატივაა ამა თუ იმ კანონპროექტის დაინიცირება, მსჯელობა, ხმის მიცემა, მიღება თუ არ მიღება“.

ჟურნალისტის თქმით, დასავლეთში თბილისში მიმდინარე საპროტესტო ტალღას გულშემატკივრობენ და როდესაც მუხტი ნელდება, მათგან უარგუმენტო კრიტიკაც არ იგვიანებს: 
„დასავლელი პარტნიორების მხრიდან უარგუმენტო კრიტიკის მიღმა ვერაფერს ვხედავთ. მათ მხარეს ზუსტად ნოლი არგუმენტი და ბრტყელ-ბრტყელი ფრაზებია, რომ, თითქოს, გამჭვირვალობის კანონპროექტით ევროპას ვშორდებით“. 

სიუჟეტის ავტორის განმარტებით, წარსულში საქართველოში ყველა მნიშვნელოვანი გადაწყვეტილება საერთაშორისო პარტნიორების კარნახით მიიღებოდა. ახლა კი მოცემულობა შეცვლილია:

„გეოპოლიტიკური ვითარებიდან გამომდინარე უმთავრესი პრიორიტეტი საქართველოს მშვიდობიანი ეკონომიკური განვითარებაა, რისი უზრუნველყოფაც არსებულ პოლიტიკურ რეალობაში, ობიექტურად მხოლოდ მმართველ გუნდს შეუძლია“. 

აღსანიშნავია, რომ სიუჟეტის ანტიდასავლურ კონტექსტს მისი რესპონდენტების ნარატივიც კრავს. ყველა მათგანი ერთ აზრზეა და საპირისპირო მოსაზრება მაყურებელს უბრალოდ არ ესმის. 

„ცალმხრივი საჭიროება დღის წესრიგიდან მოხსნილია. ჩვენ ვჭირდებით ევროპას და ამერიკას, ისევე როგორც ისინი - ჩვენ. ამიტომაც არის საქართველოს არჩევანი ღირსებით ევროპისკენ  ანუ ნათელი მომავლისკენ და არც ერთ შემთხვევაში უკან, წარსულისკენ ანუ საბჭოთა კავშირში, როდესაც ჩვენს მაგივრად გადაწყვეტილებებს სხვა ქვეყანაში იღებდნენ“, - ასკვნის ჟურნალისტი და სიუჟეტიც ასე სრულდება. 


„სუვერენიტეტი და იდეოლოგიური გავლენები“

 
„სად გადის ზღვარი დემოკრატიის პრინციპებსა და თავისუფლების სახელით მორჩილებას შორის, სუვერენიტეტი და სადავო გამჭვირვალობა“, - ასე აანონსებს თამარ გოგესაშვილი „კვირის მოამბის“ დაწყებისას მისივე რეპორტაჟს - „სუვერენიტეტი და იდეოლოგიური გავლენები“. 

„და ახლა, როცა იმაზე ვდაობთ, ვის მოსწონს ან არ მოსწონს საპარლამენტო რესპუბლიკაში ხალხის მიერ არჩეული უმრავლესობის მომზადებული და დამტკიცებული კანონები. გვაქვს თუ არა უფლება ვიცოდეთ, ვინ რატომ იღებს და ხარჯავს ჩვენს სუვერენულ ქვეყანაში ფულს. როცა ვდაობთ, სად ვიცავთ გამოხატვის თავისუფლებას, როცა სხვის უფლებებს ვარღვევთ. ამ დროს უპირველესია, არ გადავწეროთ ქვეყნის ისტორია არასწორი შედარებებით“.

თამარ გოგესაშვილის განმარტებით, რადგან დემოკრატიულ სახელმწიფოში ხელისუფლების წყარო ხალხია და უმრავლესობით არჩეული ხელისუფალიც ლეგიტიმური, ქვეყნის შიგნით სუვერენიტეტის დაცვის აუცილებელი პირობაა, რომ გადაწყვეტილების მიმღებიც და აღმსრულებელიც ის იყოს. 

„ყველა ჯერზე, როცა საქართველო ერთ ნაბიჯს დგამს ევროპისკენ, რუსეთი დგამს ორს საქართველოსკენ...და როცა კრემლს მოსწონს ის, რასაც საქართველოში ქუჩაში აპროტესტებენ, ბუნებრივია, ის მიზანმიმართულად ახალისებს პროტესტს“.

სიუჟეტის მომდევნო ნაწილში კი ავტორი ყურადღებას საერთაშორისო საზოგადოებისა და პარტნიორების ხელისუფლებაზე გავლენის მცდელობაზე ამახვილებს:

„ახლა კი ხალისი აქვთ იმის, რაც წახალისებლია. წახალისებულია საერთაშორისო საზოგადოებისგან, ცალკეული პოლიტიკოსებისგან, პარტნიორებისგან. თუმცა, ამავე პარტნიორებს აღიარებული აქვთ საქართველოს სუვერენიტეტიც და მისი მთავრობის ლეგიტიმაციაც. აკრიტიკებენ საქართველოში იმას, რაც საკუთარ ქვეყნებში ან დაკანონებული აქვთ, ან აწი გეგმავენ უცხოური გავლენებისგან დასაცავად. მერე რა თუ ასე ღიად და ასეთი კრიტიკით, ცოტა ულტიმატუმის ენითაც პირდაპირ ცდილობენ გავლენა მოახდინონ საქართველოში ხალხის მიერ არჩეული ხელისუფლების გადაწყევტილებებზე“.

გოგესაშვილის თქმით, საქართველოს არჩევანი ევროპულ ოჯახში დაბრუნებაა და ფაქტები ადასტურებს იმას, რასაც აღქმები უარყოფს. ჟურნალისტს მაგალითებად, ასოცირების შეთანხმებასა და თავისუფალი ვაჭრობის ხელშეკრულებაზე ხელმოწერა, უვიზო რეჟიმისა და ევროკავშირის წევრობის კანდიდატის სტატუსის მიღება მოჰყავს. 

„მიზნამდე მისასვლელად საქართველოს მეგობრები სჭირდება და არა მოკარნახეები, მხარდამჭერები და არა ულტიმატუმის ენის მოსაუბრეები. და როცა აზრთა სხვაობის გამო ყველა საერთაშორისო მეგობარს, დიპლომატიურ წარმომადგებლობას, პოლიტიკურ პარტიებს, სხვადასხვა პროფესიულ წრეებსა და ახალგაზრდობას კარს უხსნი დისკუსიისთვის და მაინც ღია კარში შემოუსვლელად ისმის „არა რუსულ კანონს“, მაშინ სად არის სუვერენული სახელმწიფოს ფუნდამენტური უფლება გადაწყვეტილების დამოუკიდებლად მიღების“, - კითხულობს ჟურნალისტი სიუჟეტში.

მისი აზრით, გლობალურ გამოწვევებთან გასამკლავებლად მნიშვნელოვანია, სახელმწიფომ განიმტკიცოს პოლიტიკური ლეგიტიმაცია, უფრო მეტად დაარწმუნოს საზოგადოება საკუთარი გადაწყვეტილებების სისწორეში და აუხსნას მათ სუვერენიტეტის დაცვის მეთოდების მართებულობა. 

„ქართველებს კი ბრძოლა არ გვიჭირს და არც სირთულე გვაკვირვებს მათ წინააღმდეგ, ვისაც, შესაძლოა, ჩვენი სუვერენიტეტის შეზღუდვა ან იდენტობის დაკარგვა უნდოდეს. ჩვენი იდენტობა ჩვენს ღირებულებებს ემყარება, ამ ღირებულებების დასაცავად კი ჩვენი ქვეყნის სუვერენიტეტის დაცვაა საჭირო შიდა და გარე აქტორებისგან...“, - ამბობს თამარ გოგესაშვილი.

„პირველი არხის“ ჟურნალისტი საკუთარი მოსაზრების დაფიქსირებას არც „უცხოური გავლენის გამჭვირვალობის შესახებ“ კანონის საწინააღმდეგო აქციის მონაწილეებზე ერიდება. მისი სიტყვებით, როგორი გულწრფელიც არ უნდა იყოს ახალგაზრდების ნაწილის ცეკვა ცენტრალურ გამზირზე, ის მაინც ხელისუფლების შეცვლის სურვილით შეპყრობილი პოლიტიკური აქტორებისა და გაუმჭვირვალობის დამცველი არასამთავრობოების ჩრდილქვეშ ექცევა. 

„სუვერენიტეტს ეროვნული ფასეულობები ამყარებს და არა ილიას გადაწერა...ერთობა მნიშვნელოვანია, მაგრამ მამული, ენა და სარწმუნეობა ღვთაებრივი საუნჯეა, რომლის გარეშეც დამოუკიდებლობა და სუვერენიტეტი ვერც ილიას წარმოედგინა“, - და ამ სიტყვებით ასრულებს ის სიუჟეტს. 
 
„კვირის მოამბის“ ამ 15-წუთიან რეპორტაჟში „პირველი არხის“ თანამშრომელი, თამარ გოგესაშვილი მაყურებელს საკუთარ მოსაზრებებს ღიად სთავაზობს. მისი ანტიდასავლური ნარატივი ეკრანიდან მეორე მხარის არგუმენტების გაჟღერების გარეშე ვრცელდება. მაყურებელი საპირისპირო მოსაზრებებს ვერც სიუჟეტის რესპონდენტებისგან ისმენს. რეპორტაჟში დრო მხოლოდ ირაკლი ბათიაშვილის (ფილოსოფიის დოქტორი), გია მურღულიასა (ფილოლოგი) და ბაქარ ბერეკაშვილის („პირველი არხის“ ანალიტიკოსი) შეხედულებებს ეთმობა.   

ამ დროს კი "მაუწყებლობის შესახებ" საქართველოს კანონი განმარტავს, რომ „პირველი არხი“ ვალდებულია, პროგრამებში თავისი აზრი არ გამოხატოს და საზოგადოებაში არსებული მოსაზრებათა პლურალიზმი ასახოს. 

აღსანიშნავია ისიც, რომ ამავე კანონით, „საზოგადოებრივმა მაუწყებელმა“ პირიქით, საქართველოს საგარეო პოლიტიკის ძირითადი მიმართულებების პოპულარიზაცია უნდა უზრუნველყოს;

"იმედის სიუჟეტი"

გორგილაძის აუტანელი სიმსუბუქე“ იუთუბ არხზე 7 აპრილს ბრუნდება
“გორგილაძის აუტანელი სიმსუბუქე“ საზოგადოებრივი მაუწყებლის ეთერში
უკანასკნელად 2023 წლის დეკემბერში გავიდა. 7 აპრილს კი მისი გადაცემა
იუთუბ არხზე დაბრუნდება. როგორია მისი „პირველ არხში“ მუშაობის
გამოცდილება და რას ნახავს მაყურებელი - მასთან ინტერვიუში ვისაუბრებთ. 


- რატომ ჰქვია შენს გადაცემას „გორგილაძის აუტანელი სიმსუბუქე“ და რამე
კავშირი თუ აქვს მილან კუნდერას რომანთან „ყოფის აუტანელი
სიმსუბუქე“?

- კუნდერასთან აქვს კავშირი, კი, ოღონდ ირიბი და არა პირდაპირი.
კუნდერა ჩემი საყვარელი მწერლების ათეულში არ შედის, მაგრამ ეს
რომანი, ცხადია, ძალიან დიდ ტექსტად მიმაჩნია. ჩემი იდეა არ იყო ეს
სახელწოდება. როდესაც ამ გადაცემას ვაკეთებდით, ნატა მაღალაშვილმა
მოიფიქრა. გვინდოდა, მეც ვყოფილიყავი სათაურში, პირდაპირი ან ირიბი
კავშირი ყოფილიყო ჩემს ინტერესებთან. ვიცოდით, რომ უნდა გვეთამაშა
სიტყვებით. ნატამ რამდენიმე იდეა წამოაყენა და მათ შორის ერთ-ერთი
იყო „გორგილაძის აუტანელი სიმსუბუქე“. თავიდან გაგვეცინა, მერე
დავაკავშირეთ ერთმანეთთან. თან ლიტერატურასთან იყო კავშირში, თან
კინოსთან და თან იმ ფორმატთან, როგორი გადაცემაც გვინდოდა, რომ
ყოფილიყო (სერიოზული, სადაც აუცილებლად გამოერეოდა მსუბუქი
კითხვები) და ასევე, ჩემი წონის კლებასთან.

- „პირველ არხზე“ მუშაობის გამოცდილებაზე მინდა გკითხო.
დარწმუნებული ვარ, პირდაპირი ცენზურის შემთხვევები არ იქნებოდა,
მაგრამ ხომ არ ყოფილა ირიბი მინიშნება სასურველ ან პირიქით,
არასასურველ თემებსა და სტუმრებზე?

- ცოტა შორიდან დავიწყებ. თავდაპირველად მე „საზოგადოებრივი
მაუწყებელის“ დილის გადაცემაში მივედი. როდესაც შემეხმიანნენ,
მითხრეს, რომ ეძებდნენ და სჭირდებოდათ ტიპი, რომელსაც ამინდის
პროგნოზზეც კი ექნებოდა საკუთარი მოსაზრება ან რეპლიკა. მაგრამ
დილის გადაცემის ფორმატში წამყვანი შენ მაინც ვერ ხარ, ეს ფორმატი
მაინც გზღუდავს და რაღაც ჩარჩოებს ვერ ცდები ვერცერთ შემთხვევაში;
სტუმრობის დრო არის 10-12 წუთი. შეუძლებელია, რომ რაღაც სიღრმეებში
ჩახვიდე; დილა იგეგმება უშუალოდ პროდიუსერების მიერ, სტუმრებს თუ
თემებს შენ ვერ არჩევ და ა.შ.
 
შემდეგ ჩემი მეორე გადაცემა იყო რადიოში - „წიგნის დრო“,
ლიტერატურული გადაცემა და მერე უკვე გაკეთდა „გორგილაძის
აუტანელი სიმსუბუქე“. ეს უკვე საავტორო გადაცემა იყო. კონტრაქტში ასე
ეწერა: დათო გორგილაძის ტელებლოგი. სიმართლე რომ ვთქვა, გულზე
ხელის დადებით, ცენზურის შემთხვევა რომ ან ეს სტუმარი არ იყოს ან ეს
სტუმარი იყოს, ჩემთან არ ყოფილა. არც მონტაჟში ჩარეულან ოდესმე და
არც ირიბი მინიშნება არ ყოფილა.

„გორგილაძის აუტანელი სიმსუბუქე“ თავის მხრივ არასდროს არ იყო
პროვოკაციული გადაცემა. ჩვენ ვიწვევდით ისეთ ადამიანებს, ვისაც მეტად
თუ ნაკლებად ჩვენთან საერთო, სწორი ღირებულებები ჰქონდა, სწორი
ადამიანები იყვნენ. ამიტომ პრობლემა ამ მხრივ არასდროს შექმნილა.
როგორც უკვე ვთქვი, ამ გადაცემიდან პროვოკაციის თუ ეპატაჟის
მცდელობა არასდროს ყოფილა. იგივეს ვერ ვიტყვი ჩემზე, მე, დათო
გორგილაძეზე და ჩემს აქტიურობაზე ფეისბუქზე. ყოფილა ისეთი
შემთხვევებიც, როდესაც საკმაოდ რადიკალური პოზიციებიც მქონია. შენ
თუ გახსოვს შარშან, მარტის აქციების დროს დაწერილი პოსტი.



alt



არც მაშინ უთქვამთ ჩემთვის არაფერი. მაგრამ არის, რომ ხანდახან
ადამიანს გიჩნდება თვითცენზურა - რამდენად სწორია ჟურნალისტის
მხრიდან ასეთი მკაფიო პოზიციების გამოხატვა? ამის
გათვალისწინებითაც, მაინც მგონია, რომ ჟურნალისტს მკაფიო პოზიცია
უნდა ჰქონდეს. ერთადერთი, სადაც ობიექტურობაა საჭირო, ეს არის
ნიუსი. იმის მიღმა ვფიქრობ, რომ ყველას უნდა ჰქონდეს მკაფიო პოზიცია.
„პირველ არხში“ არსებობს ჟურნალისტებისათვის სოციალურ ქსელებში
ქცევის კოდექსი, რომელიც სწორედ ასეთი მკაფიო პოზიციების გამოხატვას
კრძალავს. მიუხედავად ამისა, პირადად მე არც ამის გამო მიმიღია
შენიშვნა. თუმცა, საკუთარი თავისთვის მიკითხავს - გაბრაზდებიან თუ
არა? საბოლოო ჯამში, არც ეს მაკავებდა, რომ საკუთარი აზრი გამომეხატა
საჯაროდ. ყოველთვის მქონდა განცდა, რომ ამ კოდექსის წიაღიდან არ
მოვსულვარ. ცალკე ტიპი ვარ, რომელიც გარედან მოვიდა აქ სამუშაოდ.

- შენ საზოგადოებრივ მაუწყებელზე მუშაობა ზვიად რატიანის დაკავების
კადრების გავრცელების შემდეგ დაიწყე. შენს კოლეგებს, მწერლებს
„პირველი არხისთვის“ ბოიკოტი ჰქონდათ გამოცხადებული და მასთან არ
თანამშრომლობდნენ. ეს თუ გიქმნიდა დისკომფორტს?

- საკმაოდ მოულოდნელი ამბავი იყო ჩემი „პირველ არხში“ მისვლა. ეს
პერიოდი დაემთხვა ჩემთვის ძალიან ტრაგიკულ პერიოდს, დედაჩემი იყო
ერთი თვის გარდაცვლილი. ვხვდებოდი, რომ რაღაც სიახლეები უნდა
მეძებნა ცხოვრებაში, რომ ცოტა თვალებში გამომეხედა. მანამდე
ვმუშაობდი PR-ში და მივხვდი, რომ ეს სამუშაო მახრჩობდა, საერთოდ
აღარ მაინტერესებდა და ძალიან უბედური ვიყავი. სწორედ მაშინ
შემომთავაზეს დილის გადაცემაში მუშაობა. ვიფიქრე, რატომაც არა,
რადგან ბაკალავრიც და მაგისტრატურაც ჟურნალისტის მაქვს, იქნებ
მივბრუნდე ჟურნალისტიკაში.

აი ამ პერიოდში, როდესაც მე დილის გადაცემაში დავიწყე მუშაობა,
თითქოს, ის ამბავი [ზვიად რატიანის] უკვე ჩავლილი იყო. აღარ მიფიქრია,
თორემ ცხადია, სინდისის ქენჯნა შეიძლება მეგრძნო. რაც შეეხება შემდეგ
მწერლების ბოიკოტს, დილის გადაცემაში სტუმრებს მე არ ვეპატიჟებოდი,
ამ საკითხებს პროდიუსერები აგვარებდნენ. ეს ბოიკოტი არ გაქრა, მაგრამ
ბუნებრივად მიწყნარდა. იყო რამდენიმე შემთხვევა, როდესაც მწერლებს
უთქვამთ, ხომ იცი მე „პირველ არხთან“ კაზუსი მაქვს და მას შემდეგ
ერთგული ვარ ამ ბოიკოტის. თუმცა, მწერლების უმეტესი ნაწილი, მგონი,
მაინც დადიოდა.

მიუხედავად იმისა, რომ მე არ გამომიცხადებია ბოიკოტი და იმ პროცესებში
არ ვიყავი ჩართული, მაინც დავფიქრებულვარ, რამდენად სწორი იყო ჩემი
იქ მუშაობა.

- შენი გადაცემა 7 აპრილიდან იუთუბზე გავა. რატომ სოციალურ მედიაში და
არა სხვა რომელიმე არხზე?

- მე სიახლეები დიდად არ მიყვარს, მაშინებს და საკუთარ ძალებში მაეჭვებს,
შევძლებ თუ ვერ შევძლებ. ორი პირდაპირი და რამდენიმე ირიბი
შემოთავაზება იყო სხვა ტელეარხებიდან, მაგრამ ვიფიქრე, რომ ახლა არის
ის დრო, როდესაც დამოუკიდებლად რაღაც საქმის წამოწყება უნდა სცადო.
იუთუბი ასე თუ ისე თავისუფალი ცურვაა, რასაც გინდა აკეთებ, როგორც
გინდა აკეთებ. ფორმატს ცვლი, როდესაც გინდა. ქვეყანა თუ დაიქცა, არ
გადიხარ ეთერში და ა.შ. თუმცა, ესეც ცოტა ილუზორული აღმოჩნდა.
ქართულ იუთუბზე პარტნიორებისა და მხარდამჭერების გარეშე ვერ
მოძრაობ, ამიტომ მაინც ბევრი რაღაცის გათვალისწინება გიწევს.
მიუხედავად ამისა, ძალიან საინტერესოა, რადგან შენი ხელით აწყობ
ყველაფერს, ალაგებ, უფლებებიც, ვალდებულებებიც და
პასუხისმგებლობებიც შენია... ცხოვრების ამ ეტაპზე ვფიქრობ, რომ ამგვარი
სიახლე წამადგება.

 



- გადაცემის მომზადებისთვის საჭირო ტექნიკური ბაზა როგორ
უზრუნველყავით?

- ტექნიკურ ჯგუფს ვქირაობთ, რომელიც მოდის თავისი აპარატურით.
აპარატურის შეძენა კოლოსალურ თანხებთან არის დაკავშირებული,
ამიტომ თითოეული გადაცემისთვის ვიქირავებთ როგორც ჯგუფს, ასევე
ტექნიკას. ამ ეტაპზე ჩვენი პარტნიორები „საქართველოს ბანკი“ და „კოკა-
კოლა“ არიან. უახლოეს პერიოდში კიდევ რამდენიმე პარტნიორთან
დავასრულებთ მოლაპარაკებებს.
გადაცემის ფორმატი ძირითადად იგივე იქნება, არაფერი იცვლება.
ერთადერთი, ქრონომეტრაჟი არ იქნება იგივე. თუკი სატელევიზიო
ვერსიაში გადაცემა 52 წუთი უნდა ყოფილიყო, აქ იუთუბი გაძლევს
საშუალებას, რომ გააგრძელო სადამდეც გინდა. ამ გადაცემას უხდება, რომ
საათზე მეტი იყოს და ხშირ შემთხვევაში, ალბათ, ასეც იქნება.
ასევე გადაცემას დაემატა რუბრიკა „არ გაჩერდე“, რაც არის „საქართველოს
ბანკთან“ თანამშრომლობის კონტექსტში.

- ბოლო კითხვა შენს მეორე პროფესიასთან დაკავშირებით. დიდხნიანი
პაუზის შემდეგ წერას თუ აგრძელებ?

- კი, კი. ამის გამო სულ მქენჯნიდა სინდისი. ჟურნალისტიკაც იმიტომ
ავირჩიე, რომ მეგონა, ძალიან ახლო კავშირშია მწერლობასთან. ამბების
მოყოლა მიყვარდა ბავშვობიდან და, ვიფიქრე, მონათესავე პროფესიას
ავირჩევდი. მერე მივხვდი, რომ მთლად სწორი არჩევანი არ იყო.
ჟურნალისტიკა უფრო ფაქტებთან დაახლოებაა, მწერლობა კი - ფაქტებზე
ამაღლება. თუმცა, საფუძველი ერთი აქვთ - რაღაც ერთი მნიშვნელოვანი
ფაქტი. აი, ამ ბოლო სამ თვეში უკვე განვაახლე წერა.

 
სად გაქრა პროფესია ჟურნალისტი?!

დაკარგული პროფესიის პრობლემა, რომლის წინაშეც ქართული ჟურნალისტიკა დგას. სად იგრძნობა ის ყველაზე მწვავედ და რა არის ამის მიზეზი?! 

ჩვენს ჟურნალისტებს ხშირად ადანაშაულებენ იმაში, რომ აქტივიზმს ეწევიან, რომ ისინი მხარეს წარმოადგენენ და არა ჟურნალისტებს. ყველაზე ხშირად და ყველაზე მეტად ეს ბრალდება სატელევიზიო ჟურნალისტების მიმართ ისმის. სამწუხაროდ, ეს სიმართლეს შეესაბამება. მაგალითად, ამა თუ იმ მოვლენის გასაშუქებლად წასული „იმედის“, „პოსტივის“, „პირველი არხისა“ და „რუსთავი 2“-ის კორესპონდენტი მუდმივად ფიქრობს, როგორ გააშუქოს მომხდარი ისე, რომ ხელისუფლების ბრალეულობა გადაფაროს, მისი გაკეთებული საქმე პოზიტიური რაკურსით წარმოაჩინოს და რაც მთავარია, შეძლებისდაგვარად, (მოვლენის შინაარსიდან გამომდინარე) მოახდინოს ოპოზიციური პარტიებისა თუ მისი წევრების დისკრედიტაცია. 

იგივეს აკეთებს სიტყვაზე, „მთავარი არხის“, „ფორმულას“ და „ტვ პირველის“ ჟურნალისტიც ოღონდ, ცხადია, სარკისებრი ეფექტით. 

გაცილებით დაბალანსებული, კვალიფიციური და პროფესიულ სტანდარტებთან შესაბამისობაშია ონლაინ მედია. ამიტომ ვისი დისკრედიტაციაც ყველაზე რთულია, სწორედ მათ წინააღმდეგ მიმართულ, ვითომ გამჭვირვალობის კანონს მიადგა ხელისუფლება და ამით უკვე ონლაინ მედიის ჟურნალისტებიც აქტივისტებად აქცია. 

კრიტიკული მედიების წარმომადგენელთა მიმართ ხელისუფლების აგრესიაც ძველია და სამთავრობო ჟურნალისტების მიმართ გაბრაზებული ხალხის უკმაყოფილებაც. ყველას ახსოვს, "ნაციონალური მოძრაობის" საწინააღმდეგო აქციებზე როგორი ბულინგისა და რამდენიმე შემთხვევაში, ფიზიკური დაპირისპირების მსხვერპლნიც გამხდარან მაშინდელი სამთავრობო ტელევიზიების კორესპონდენტები. 

პოლარიცაზიამ და დაპირისპირებამ "ქართული ოცნების" პირობებში პიკს მიაღწია. ამიტომაც არის, რომ ჟურნალისტებისთვის მუშაობა ყოველდღიურად უფრო და უფრო რთულდება. მმართველი პარტიის წარმომადგენლები ოპოზიციურად განწყობილ ტელევიზიებში არ დადიან, არ მონაწილეობენ დებატებში, არ პასუხობენ კრიტიკულ კითხვებს, რაც მათი ვალდებულებაა. (რამდენიმე დღეა მაგალითად, ონლაინ მედიებს პარლამენტის შენობაშიც არ უშვებენ.) ოპოზიციურ პარტიებს კი სახელისუფლო მედია ან არ ეპატიჟება, ან ნაკლებ დრო უთმობს. ამიტომ ნაციონალურ ტელევიზიებში პოლიტიკური ტოქშოუები, ორივე მხარეს, ცალმხრივია. ერთგან მხოლოდ ოპოზიციას ლანძღავენ და მეორეგან - ძირითადად ხელისუფლებას. ხანდახან ერთმანეთის, ოპოზიციის კრიტიკაც გამოერევა ხოლმე. ესეც, თითქოს, ხელოვნურად არის გამოწვეული, რადგან ტელევიზიას დებატების იმიტირება სურს. 

იქიდან გამომდინარე, რომ ხელისუფლების წარმომადგენლები პოლიტიკურ ოპონენტებთან დებატებში არ შედიან, ეს ფუნქცია ჟურნალისტებმა იკისრეს და მმართველმა ძალამაც სიამოვნებით მიანიჭა მათ ეს როლი. ამიტომაც არასახელისუფლო მედიის ჟურნალისტებს უწევთ "ქართული ოცნების" წევრებთან კამათი, დაპირისპირება, აგრესიული ტონით პასუხის მოთხოვნა და ა.შ. მთავრობა მეტად კომფორტულ მდგომარეობაშია, რადგან მისი ძირითადი ოპონენტები, როგორც მედიაში მუდმივად ჩანს, კრიტიკულად  განწყობილი ჟურნალისტები არიან. 

საბოლოო ჯამში,  ვხვდებით, რომ ამ მდგომარეობაში ჟურნალისტები საკუთარი ნებით არ აღმოჩენილან. საქართველოს ხელისუფლებამ მათ სხვა გზა არ დაუტოვა. მმართველმა გუნდმა სახელისუფლო მედიებში დასაქმებულ მუშაკებს (მუშაკებს, რადგან რთულია, მხოლოდ პროპაგანდით დაკავებულ ადამიანებს ჟურნალისტები უწოდო) უთხრა, არ შეასრულებთ დაკვეთას და დაკარგავთ სამსახურს. მისი კონტროლის გარეთ მყოფ ჟურნალისტებს კი - არ გავაკეთებ კომენტარს, არ დაგელაპარაკები, თუკი ისე არ მოიქცევი, როგორც მე მსურს. ამიტომ როგორც არ უნდა გვინდოდეს, სხვაგანაც ვეძებოთ დამნაშავეები მაგალითად, ოპოზიციური პარტიების ფლანგზე თუ თავად ჟურნალისტებში, ამ ანტიჟურნალისტიკას ერთადერთი დამნაშავე ჰყავდა და დღესაც ჰყავს - საქართველოს  მმართველი პარტია. მიუხედავად იმისა, რომ ტენდენცია წინა ხელისუფლების პირობებში დაიწყო, "ქართულმა  ოცნებამ" ის საბოლოოდ, სისრულეში მოიყვანა. ბიძინა ივანიშვილის პარტიამ ჟურნალისტებს პროფესია წაართვა. მათი ერთი ნაწილი რუსული ყაიდის პროპაგანდისტებად აქცია, მეორე ნაწილი კი - პოლიტიკოსებად თუ  აქტივისტებად.




 
ნეტგაზეთი/ბათუმელები მკითხველს დაშვებული შეცდომის გამო ბოდიშს უხდის


ნეტგაზეთი/ბათუმელები შალვა პაპუაშვილის მიერ შესყიდულ ტყესა და მიწის ნაკვეთზე მათ მიერ გავრცელებულ ინფორმაციას ეხმაურება და დაშვებული შეცდომის გამო წუხილს გამოთქვამს.
„ჩვენი რედაქციისთვის ყოველთვის მთავარი იყო, არის და იქნება ჟურნალისტური ეთიკის სტანდარტი, სწორედ ამიტომ კითხულობთ ახლა ამ ტექსტს. არავინ განიცდის ახლა ჩვენზე მეტად ჩვენ მიერ დაშვებულ ამ შეცდომას, მაგრამ არსებული ვითარებიდან და წნეხიდან გამომდინარე, რომელშიც ბოლო რამდენიმე კვირის განავლობაში მუდმივად ვიმყოფებით, დავუშვით შეცდომა, რომლისთვისაც კიდევ ერთხელ ვუხდით ბოდიშს ჩვენს მკითხველს“, - ვკითხულობთ განცხადებაში.
ნეტგაზეთი/ბათუმელების მასალას გუშინ შალვა პაპუაშვილიც გამოეხმაურა. პარლამენტის თავმჯდომარემ მომხდარი დამოუკიდებელი ონლაინ მედიის კრიტიკისთვის გამოიყენა და განაცხადა, რომ „ამ დეზინფორმაციის შესახებ დაველაპარაკები იმ საელჩოებს, რომლებიც ამ მედიის დაფინანსების უკან დგანან“.