მე გია ჯაჯანიძის შოუს მაყურებელი ვარ! ჰიტლერი ცოცხალი რომ იყოს და საკუთარი შოუ ჰქონდეს, იმასაც აუცილებლად ვუყურებდი! ჩემთვის, სიტყვის თავისუფლების ველურ პირობებში, ყველაზე საინტერესო არის რამდენად უსაზღვრო და ტრიუმფალური შეიძლება იყოს გროტესკი.

ამ შემთხვევაში, ყველაფერი პირდაპირ სამოქალაქო ცნობიერების ნაკლებობას უკავშირდება. სამოქალაქო ცნობიერების დეფიციტი კი, თავის მხრივ, იმაში გამოიხატება, რომ ფეხებზე გკიდია,როცა შენი საქციელი ზიანს აყენებს იმ რომელიმე სოციალურ ჯგუფს, რომელსაც შენი თანამოქალაქეები მიეკუთვნებიან. მითუმეტეს, როცა ეს სოციალური ჯგუფი ისედაც მოწყვლადი და მცირეა.

გროტესკი ხელოვნებაა, სიმახინჯის კომიკურობამდე მიყვანის ხელოვნება. მართალია, გია ჯაჯანიძე გროტესკის დიდოსტატ რაბლესთან ვერ მოვა (მინიმუმ ახალ ლიტერატურულ ენას ვერ შექმნის), მაგრამ დიდად მაინც არ ჩამორჩება.

მეთექვსმეტე საუკუნის საფრანგეთში ფრანსუა რაბლე ალბათ ვერც წარმოიდგენდა, რომ დადგებოდა დრო და საქართველოში, კახეთის მინდორ-ველზე ქართველი ვაჟკაცები დიდ სუფრას გაშლიდნენ (სუფრის თავში გია ჯაჯანიზე იჯდებოდა) და იქვე აუზში გია სურამელაშვილი საკუთარ სილამაზეს მთელ საქართველოს შეაშურებდა.

რაბლე ვერც იმას იფიქრებდა, რომ ოდესმე ადამიანის სხეული იმდენად გაყიდვადი რამ იქნებოდა, რომ ყოველ მეორე გადაცემაში, მთელი საქართველო, “იმედზე” გადართავდა, რათა ვინმე თამუნა ვაშალომიძის მედავითნობიდან კამერის წინ გაშიშვლებამდე განვლილი გზის შესახებ კიდევ ერთხელ მოესმინა. ეს ყველაფერი კი, რა თქმა უნდა, მის მკერდზე აღებული ახლო ხედით მოხდებოდა.

ფრანსუა რაბლე გაოცებას ვერ დამალავდა, როდესაც გაიგებდა, რომ 17 მაისს გია ჯაჯანიძემ ბევრი გეი შეკრიბა და სხვა გეები ალანძღინა. შემდეგ კი ერთ-ერთ დიზაინერს მოაყოლა, როგორ ახალგაზრდავდებიან ადამიანები მოკლული ჩვილების გვამების გამოყენებით.

ცნობილი ფრანგი მწერლისთვის (რაბლესთვის) საერთოდ წარმოუდგენელი იქნებოდა, როგორ შეიძლება სტუდიაში ჩემოდანზე დასვა ადამიანი, რომელსაც შვილი არალეგალურ ემიგრაციაში გარდაეცვალა და საქვეყნოდ ატირო, იმიტომ რომ უფრო ძვირად გაყიდო სარეკლამო დრო.

რაბლესთვის ისიც გასაკვირი იქნებოდა, რომ საკუთარი საქმიანობით უკმაყოფილო სექსმუშაკს (რომელმაც თქვა, რომ თვეში სამი ათას ლარამდე შემოსავალი აქვს) საქვეყნოდ მოეყოლა, როგორ იყენებს მათრახს, კიტრს და “შპილკებს” საკუთარი მაზოხისტი კლიენტების დასაკმაყოფილებლად.

მოდით, დავანებოთ თავი რაბლეს. გია ჯაჯანიძის შოუ არის გადაცემა, რომელიც გროტეკისა და სიურეალიზმის ზღვარზეა. ზიხარ, უყურებ და ელოდები, სადამდე შეიძლება გაგრძელდეს ლაპარაკი რომელიღაც ტრანსგენდერი ადამიანის გენიტალიაზე (გაიკეთა თუ არა კესარიამ ოპერაცია). უყურებ და ელოდები, როდის შეიძლება მორჩეს ვიღაც ასტროლოგი ან ვუდუისტი “ერთსქესიანთა” ქორწინებაზე ლაპარაკს.

გია ჯაჯანიძის შოუ არასდროს არის თემატურად გამართული. მიუხედავად იმისა, რომ გადაცემის თემად დაანონსებულია “ერთსქესიანთა” ქორწინება, საბოლოოდ მაინც ვინმე ყოფილი მედავითნის მკერდით მთავრდება ყველაფერი. თუ მედავითნეც არ არის საკმარისი, ტრანსგენდერი ქალის საწოლში კოტრიალიც შეიძლება აჩვენო ხალხს.

ამ ყველაფერთან ერთად, გადაცემის განუყრელი ნაწილია საქართველოს “ტრადიციულობაზე” ლაპარაკიც. მიუხედავად იმისა, რომ გადაცემის წამყვანის საყვარელი სიტყვები სექსი და სკანდალია, საბოლოოდ მაინც ყველაფერი იქ მიდის, რომ საქართველო “ტრადიციული” ქვეყანაა და განსხვავებულობას (“ერთსქესიანებს,” შიშველ მედავითნეს, ტრანსგენდერებს და სხვებს) ვერ მიიღებს. თუმცა მიიღებს მომღერალს, რომელიც ოქროს მძივებშია ჩაფლული და დღემდე იმის მტკიცებაშია, რომ ქალები იზიდავს.

მე ორ დასკვნას ვაკეთებ. ერთი, რომ გია ჯაჯანიძე გამუდმებით დასცინის ქართულ შეუწყნარებლობას და გვაჩვენებს, რომ ქვეყანაში, რომლის მოსახლეობის უმრავლესობაც ჰომოფობია, მოღვაწეობენ ადამიანები, რომლებიც საკუთარი იდენტობის დამალვის ხარჯზე წარმატებულნი არიან (ამას თუ წარმატება ჰქვია), მაგრამ მაინც ყველამ ყველაფერი იცის მათზე (მთავარია რომ მალავენ). მეორე, გია ჯაჯანიძისთვის იდეალურ საქართველოში არასოდროს იარსებებს გეი ქორწინება, მაგრამ თვითონ მაინც დიდი “ბროშკა” ეკეთება.

დასასრულ, გადაცემის წამყვანს მივმართავდი და ვკითხავდი, ერთხელ მაინც თუ დაფიქრებულა, ყოველი გადაცემის შემდეგ რამდენი ადამიანი არის წახალისებული, რომ იძალადოს სხვადასხვა მოწყვლად სოციალურ ჯგუფზე?!