3 სექტემბერს, ცნობილი გახდა, რომ საზოგადოებრივი მაუწყებლის თანამშრომელთა ნაწილს არხის მენეჯმენტმა შეცვლილი სამუშაო პირობები შესთავაზა. ცვლილება, რომელიც არხის ტექნიკურ თანამშრომლებს შეეხოთ, საათობრივ სამუშაო რეჟიმს და შესაბამის ანაზღაურებას გულისხმობს. შეთავაზებაზე უარის თქმის შემთხვევაში ათობით თანამშრომელს ორთვიან კომპენსაციასა და სამსახურიდან გათავისუფლებაზე მოუწევს დათანხმება.

კონტრაქტებში სამუშაო პირობების ცვლილებამ თანამშრომელთა ნაწილის უკმაყოფილება გამოიწვია, რის გამოც მათ აქციაც გამართეს ტელეკომპანიის შენობის წინ.

არხის გარშემო მიმდინარე მოვლენები მთელი კვირის განმავლობაში მედიის ყურადღების ცენტრში იყო. საზოგადოებრივი მაუწყებლის პირველი არხის მთავარ საინფორმაციო გამოშვებებში აღნიშნული თემა გასულ კვირას (3-7 სექტემბერი) ყოველდღე ხვდებოდა, გარდა პარასკევისა. თუმცა აღსანიშნავია, რომ ეს თემა „მოამბისათვის“ არ აღმოჩნდა პრიორიტეტული და იგი დაბალანსებულად, თუმცა არასაკმარისი სიმწვავით შუქდებოდა.

„მოამბეში“ თანამშრომლების საკონტრაქტო პირობების ცვლილების შესახებ ოთხივე დღეს მხოლოდ კადრ-სინქრონები მზადდებოდა და ეთერში არც ერთხელ არ გასულა ვრცელი სიუჟეტი, რომელიც ამომწურავად და სიღრმისეულად გააშუქებდა საკითხს, გაარკვევდა თანამშრომლეთა უკმაყოფილების კონკრეტულ მიზეზებს და მოიძიებდა პასუხებს არხის ადმინისტრაციის მხრიდან.



3 და 4 სექტემბერს, მოამბეში აღშნიშნული ამბავი 26-ე წუთზე გავიდა მე-9 და მე-11 თემებად. 5 სექტემბერს თემა მხოლოდ 46-ე წუთზე მე-20 ამბად მოხვდა, 6 სექტემბერს კი 38-ე წუთზე 21-ე ამბად. ამბების გაშუქების ქრონომეტრაჟი 2-დან 4 წუთამდე მერყეობდა და კადრ-სინქრონები ძირითადად შეეხებოდა ფაქტობრივ ამბებს, მაგალითად, აქციის გამართვას, პროფკავშირებისა და თანამშრომელთა ნაწილის შეხვედრებს სამეურვეო საბჭოს რამდენიმე წევრთან, არხის მენეჯმენტთან, არასამთავრობო ორგანიზაციებთან, გამართულ პრეს-კონფრენციას და ა.შ.



გარდა ამისა, კადრ-სინქრონები ძირითადად ეყრდნობოდა საზოგადოებრივი მაუწყებლის პროფკავშირების თავმჯდომარის ნინო ზაუტაშვილის, არხის რამდენიმე თანამშრომლის, ახალი და მიმდინარე ამბების ბლოკის დირექტორის გიორგი გვიმრაძისა და სამეურვეო საბჭოს წარმომადგენლების კომენტარებს.



„მოამბეში“ აღნიშნული თემა არ გაშუქებულა ცალმხრივად, თუმცა აღსანიშნავია, რომ ტელეკომპანიას არ გაუწევია არავითარი ძალისხმევა, რომ გადაემოწმებინა განცხადებები, რომელიც კეთდებოდა არხის მენეჯმენტის მხრიდან. მაგალითად, კვლავაც გაურკვეველია ფაქტობრივი ინფორმაცია იმის თაობაზე თუ რამდენ თანამშრომელს შესთავაზეს კონტრაქტის შეცვლილი პირობები და აღნიშნულის შესახებ ინფორმაცია მხოლოდ არხის მენეჯმენტის წერილობით განცხადებას ეფუძნებოდა.




საინფორმაციო გამოშვებაში არ მომხდარა კრიტიკულად იმის გაანალიზება თუ რა შედეგები მოჰყვებოდა მენეჯმენტის აღნიშნულ გადაწყვეტილებას არხის ათეულობით თანამშრომლისათვის. მაგალითად, ექნებოდათ თუ არა მათ საშუალება, რომ მიეღოთ სამუშაო საათების და შესაბამისად ანაზღაურების გარკვეული მინიმუმი თუ შესაძლოა, რომ ზოგიერთ მათგანს საერთოდ არ ჰქონდეთ რაიმეანაზღაურების მეღების საშუალება მთელი თვის მანძილზე.

გარდა ამისა, კვლავაც ბუნდოვნად დარჩა თუ რა ნიშნით შეირჩნენ თანამშრომლები, ვისაც ახალ კონტრაქტზე მოუწევდათ დათანხმება, რამდენად ობიექტურად და დასაბუთებული კრიტერიუმებით შეარჩიეს ისინი, რატომ მისცეს მათ სულ რამდენიმე დღე კონტრაქტის პირობებზე თანხმობის მოსაფიქრებლად და ა.შ. მაგალითად, გამოცემა On.ge-მ გამოაქვეყნა საზოგადოებრივი მაუწყებლის 4 თანამშრომლის ისტორია, სადაც ისინი საუბრობენ, რომ მათთვის ბუნდოვანია კრიტერიუმები, რომლის მიხედვითაც ისინი მოყვნენ ოპტიმიზაციის პროცესში. ერთ-ერთი თანამშრომლის მტკიცებით კი იგი 3-თვიან ბიულეტენზე იყო გასული ჯანმრთელობის მდგომარეობის გამო, რაც მას სამსახურის გაცდენაში ჩაუთვალეს.

გარდა ამისა, საინტერესოა რომ 4 სექტემბერს, მოამბეში აღნიშნულ თემაზე მომზადებული კადრ-სინქრონი გავიდა საზოგადოებრივი მაუწყებლის შენობის წინ „ილია მართლის საზოგადოების“ წევრების მიერ გამართული აქციის შესახებ კადრ-სინქრონის შემდეგ. მიუხედავად იმისა, რომ ეს ორი თემა ერთმანეთისაგან აბსოლუტურად დამოუკიდებელი იყო, წამყვანმა ნიკა მუკბანიანმა შემდეგი კადრ-სინქრონი წარადგინა ტექსტით: „მაუწყებლის წინ მიმდინარე აქციის პარალელურად, პირველი არხის შენობაში მაუწყებლის პროფკავშირისა და თანამშრომლების ნაწილის ბრიფინგი გაიმართა“. აღნიშნული ბმით იქმნებოდა შთაბეჭდილება, რომ ეს ორი ამბავი ერთმანეთთან იყო დაკავშირებული, რაც რეალობას არ შეესაბამება და რაც მომდევნო დღეს ახალი და მიმდინარე ამბების ბლოკის ხელმძღვანელის კონსულტანტმა დოდო შონავამაც აღნიშნა.

3-6 სექტემბერს, პირველი არხის საინფორმაციო გამოშვება „მოამბემ“ საზოგადოებრივი მაუწყებლის თანამშრომლებისათვის საკონტრაქტო პირობების შეცვლის საკითხი არ დატოვა უყურადღებოდ და ორივე დაპირისპირებულ მხარეს მისცა პოზიციების დაფიქსირების საშუალება. მიუხედავად ამისა, აშკარა იყო, რომ აღნიშნული თემა ვერ გახდა არხისათვის პრიორიტეტული საკითხი, არ დაუთმო მას სათანადო ყურადღება და არ შეეცადა, რომ კრიტიკულად და სიღრმისეულად, სათანადო სიმწვავით გაეშუქებინა იგი.

7 სექტემბერს, ონლაინგამოცემებმა Alia.ge და Resonancedaily.com ყოველგვარი დამატებითი ინფორმაციის გარეშე გამოაქვეყნეს რადიკალური მემარჯვენე ორგანიზაცია ქართული მარშის ლიდერის, სანდრო ბრეგაძის არაზუსტი, ჰომოფობიური და ქსენოფობიური ფეისბუკ სტატუსი.

ბრეგაძე ჰომოფობიური მოტივით წერს, თითქოს უახლოეს მომავალში ერთნაირსქესიანთა ქორწინება ლეგალური გახდება. ამავე სტატუსში, ის ქსენოფობიასაც არ ერიდება და ყაზახი და ანდორელი ფეხბურთელების დაკნინებას ცდილობს:

“დაზუსტებული ინფორმაციით - უახლოეს დღეებში საკონსტიტუციო სასამართლოში შევა ლგბტ ორგანიზაციების და სახალხო დამცველის სარჩელი, რომლის მიხედვითაც არაკონსტიტუციურად იქნება ცნობილი ჩანაწერი კონსტიტუციაში - “ქორწინება არის ქალის და მამაკაცის ერთობა” და დაკანონდება - კანონიერად გამოცხადდება ერთნაირსქესიანი წყვილების ქორწინება, მათ უფლება მიეცემათ აიყვანონ შვილებად ბავშვები, ისარგებლონ ქორწინების ყველა უფლებით და ა.შ. აი რა შედეგებამდე მიგვიყვანა კაშიას ლგბტ სამკლაურმა, მისმა მხარდაჭერამ!!! ახლა გინდა ჩობანებით და მწყემსებით დაკომპლექტებულ ყაზახეთთან გამარჯვება იზეიმეთ და გინდაც პარიკმახერებით და მეთევზეებით დაკომპლექტებულ ანდორასთან!!!” - წერს ბრეგაძე.



სტატუსის უცვლელად, გადაუმოწმებლად, ყოველგვარი დამატებითი ინფორმაციის გარეშე გამოქვეყნებით, Alia.ge და Resonancedaily.com ბრეგაძის ჰომოფობიისა და ქსენოფობიის პლატფორმად იქცნენ. გარდა ამისა, ონლაინმედიებმა მკითხველი შეცდომაში შეიყვანეს, რადგან სახალხო დამცველის აპარატში ამ ინფორმაციას არ ადასტურებენ. მეტიც, სამართლებრივად, კონსტიტუციური ჩანაწერის საკონსტიტუციო სასამართლოში გასაჩივრება შეუძლებელია. ასევე, გეი ქორწინების დაშვება არ ნიშნავს, რომ გეი წყვილებს ბავშვის აყვანის უფლება მიეცემათ, რადგან ამას სხვა სამართლებრივი რეგულაციების სჭირდება.

საქართველოს ჟურნალისტური ეთიკის ქარტიის პირველი პრინციპის თანახმად, ჟურნალისტმა პატივი უნდა სცეს სიმართლეს და საზოგადოების უფლებას – მიიღოს ზუსტი ინფორმაცია. ქარტიის მეშვიდე პრინციპი კი ამბობს, რომ ჟურნალისტს უნდა ესმოდეს მედიის მიერ დისკრიმინაციის წახალისების საფრთხე; ამიტომ ყველაფერი უნდა იღონოს ნებისმიერი პირის დისკრიმინაციის თავიდან ასაცილებლად რასის, სქესის, სექსუალური ორიენტაციის, ენის, რელიგიის, პოლიტიკური და სხვა შეხედულებების, ეროვნული ან სოციალური წარმოშობის საფუძველზე ან რაიმე სხვა ნიშნით.

სანდრო ბრეგაძე და მისი ორგანიზაცია, გასულ წელს, კანონმდებლობით ისედაც აკრძალული ერთნაირსქესიანი წყვილების ქორწინების კონსტიტუცირ აკრძალვას მოითხოვდნენ. სწორედ მათი ადვოკატირების შედეგად გაკეთდა კონსტიტუციაში ჩანაწერი, რომლითაც ქორწინება განისაზღვრა როგორც მხოლოდ ქალისა და მამაკაცის ერთობა.

30 აგვისტოს მედიაში გავრცელდა ინფორმაცია, რომ ქურდობის ბრალდებით იტალიაში ხუთი ქართველი დააკავეს. მათ იტალიის შს მინისტრის მშობლების სახლის გაქურდვა ედებათ ბრალად. მოგვიანებით რამდენიმე გამოცემამ გაავრცელა არაზუსტი ინფორმაცია იმის შესახებ, რომ „ბრალდებულები ქართველების ნაცვლად სომხები აღმოჩნდნენ“.

ასეთი შინაარსის ტექსტი გამოაქვეყნეს გამოცემებმა: Alia.ge, Resonancedaily.com, Akhalitaoba.ge და NewPosts.ge. მასალებში ვკითხულობთ, რომ დაკავებულები იტალიაში ქართული სახელებითა და გვარებით იყვნენ ჩაბარებული ლტოლვილებად და ეს მაშინ გახდა ცნობილი, როდესაც „საქმის წარმოების დროს მათთან მისულმა თარჯიმანმა ვერ გააგებინა ქართულად ვერაფერი”. 

Alia.ge, Resonancedaily.com და Akhalitaoba.ge წერენ, რომ ამბავს „ქართული მარშის“ წევრის, ბექა ვარდოსანიძის ფეისბუკის სტატუსზე დაყრდნობით აქვეყნებენ.  NewPosts.ge კი აღნიშნავს, რომ "ინფორმაციას ამის შესახებ იტალიაში მცხოვრები ქართველები Radio Uno Rai-ზე დაყრდნობით ავრცელებენ". თუმცა, ვინ არიან ეს ემიგრანტები, მასალაში ამის შესახებ არაფერია ნათქვამი.

როგორც ტექსტებიდან ჩანს, არცერთ გამოცემას არ უცდია ეს ინფორმაცია რაიმე ფორმით, რომელიმე უწყებაში, ან სხვა რელევანტურ წყაროსთან გადაემოწმებინა. 

მედიასა და სოციალურ ქსელში გავრცელებული ინფორმაცია „ნეტგაზეთმა“ საქართველოს შინაგან საქმეთა სამინისტროში გადაამოწმა. უწყებაში გამოცემას განუცხადეს, რომ ქურდობის ბრალდებით დაკავებულები საქართველოს მოქალაქეები არიან. 

ამ ინფორმაციის გავრცელების მიუხედავად, სამივე გამოცემის საიტზე არაზუსტი, ქსეონოფობიური კონტექსტის ტექსტი ამ დრომდე იძებნება.

27 აგვისტოს “კურიერის” მთავარ გამოშვებაში გავიდა სიუჟეტი შინაგან საქმეთა სამინისტროს მიერ ნარკორეალიზატორების წინააღმდეგ ჩატარებული სპეცოპერაციის შესახებ. მასალის მიხედვით, უწყებამ ბოლო ერთ კვირაში, ანაკლიაში, თბილისსა და ბათუმში 29 პირი დააკავა. სიუჟეტში ეს თემა ანაკლიაში მიმდინარე ელექტრონული მუსიკის ფესტივალის Echowave-ის კონტექსტში განიხილეს. მასალის ყურებისას იქმნებოდა შთაბეჭდილება, რომ ფესტივალის ტერიტორიაზე მასობრივად და უკონტროლოდ იყიდებოდა სხვადასხვა სახეობის ნარკოტიკი, ხაზი გაუსვეს ორგანიზატორის წარსულში ნასამართლეობასა და იგი ირიბად ბერა ივანიშვილის პროტეჟედ დაასახელეს. თუმცა, ამგვარი მესიჯების გასაჟღერებლად სიუჟეტიდან მყარი არგუმენტები და დასაბუთება არ მოგვისმენია.

თემის წარდგენისას წამყვანმა აღნიშნა, რომ “დაკავებულია სინთეტიკური ნარკოტიკის ოცამდე რეალიზატორი, აქედან შვიდი, აკრძალულ ნივთიერებას ანაკლიაში მუსიკალური ფესტივალის დროს ყიდდა”. “ემდიემაი, ლირიკა, ბიო და ექსტაზი, ეს იმ აკრძალული ნივთიერებების ჩამონათვალია, რომელიც სახელმწიფოს მიერ 4 600 000 ლარით დაფინანასებულ მუსიკალურ ფესტივალზე იყიდებოდა”, - განმარტა მანვე.

ამის შემდეგ ჟურნალისტმა სიუჟეტში აღნიშნა, რომ ირანის ორი მოქალაქე ნარკორეალიზაციის ბრალდებით პოლიციამ სწორედ ფესტივალის ტერიტორიაზე დააკავა. ნათქვამის გასამყარებლად სიუჟეტში ერთ-ერთი ადგილობრივის კომენტარი მოვისმინეთ, რომელიც მხოლოდ ჟურნალისტის დამაზუსტებელი კითხვის შემდეგ პასუხობს, რომ ირანის ერთ-ერთ დაკავებულ მოქალაქეს ნარკოტიკი ფესტივალის ტერიტორიაზე აღმოუჩინეს. აღნიშნული ქალი არც ფაქტის თვითმხილველი ყოფილა და ასაკის გათვალისწინებით, ნაკლებად სავარაუდოა, რომ მას ამის შესახებ დაზუსტებული ინფორმაცია ჰქონოდა.

მასალაში ჩანს ნარკოტიკის საკონტროლო შესყიდვის ფარული ვიდეოჩანაწერი, თუმცა რთული დასადგენია სად ხდება მოქმედება. ამას მოსდევს შსს-ის ორგანიზებულ დანაშაულთან ბრძოლის მთავარი სამმართველოს უფროსის განცხადება, სადაც იგი ამბობს, რომ ელექტრონულ ფესტივალზე უწყებამ ნარკოტიკების უკანონო შეძენა-შენახვისა და გასაღების ბრალდებით ჯამში 22 პირი დააკავა. თუმცა, არ აკონკრეტებს მათი დაკავება უშალოდ ფესტივალის ტერიტორიაზე მოხდა, თუ მის გარეთ. აქვე ფესტივალის მენეჯერი განმარტავს, რომ ჯერ დადასტურებული არაფერია და ფესტივალის ტერიტორიაზე “ყველაფერი კარგად იყო გაკონტროლებული”.

ამის ფონზე სიუჟეტში ჟურნალისტი შემდეგ მსჯელობას ავითარებს - “როგორ მოხვდა აკრძალული ნივთიერება ფესტივალის ტერიტორიაზე, რომელსაც ერთი ახალგაზრდის სიცოცხლე შეეწირა, ოცამდე კი საავადმყოფოში მოხვდა? ორგანიზატორები ნარკოტიკის რეალიზაციის ფაქტს უარყოფენ, რაც შეეხება მოხმარებას, ამტკიცებენ რომ მოხმარება ტერიტორიის გარეთ ხდებოდა”.

მსჯელობის გასამყარებლად მასალის ავტორი არასამთავრობო ორგანიზაცია “მანდალას” წარმომადგენლის კომენტარს გვთავაზობს. იგი სხვადასხვა ტიპის ნარკოტიკული საშუალებებით ინტოქსიკაციის შემთხვევებზე საუბრობს და არა ფესტივალის ტერიტორიაზე ნარკოტიკული საშუალებების გაყიდვის ფაქტებზე. თუმცა ჟურნალისტი ყოველგვარი სხვა, დამატებითი დაზუსტებული ინფორმაციის გარეშე, ამბობს: “ეს იმ ნარკოტიკების ჩამონათვალია, რომელიც არასამთავრობო ორგანიზაციების კვლევით ფესტივალის ტერიტორიაზე ხვდებოდა. არასამთავრობო სექტორი ფესტივალის მიმდინარეობისას სიტუაციას ადგილზე აკონტროლებდა, ამბობენ, რომ კონტროლირებად ტერიტორიაზე ყველანაირი ნარკოტიკი იყო შესული და შემოწმების მეთოდებმა არაეფექტურად იმუშავა. ირკვევა, რომ ნარკოტიკების ზედოზირების შედეგად, დახმარება ბევრად უფრო მეტ ახალგაზრდას დასჭირდა, ვიდრე კლინიკაში მოხვდა”.

კიდევ ერთი გზავნილი, რასაც მასალიდან ასევე დაუსაბუთებელი მსჯელობებით ვიღებთ, არის ის რომ ფესტივალის ორგანიზატორს ბერა ივანიშვილი ლობირებს. აქვე მის ნასამართლევობასაც უსვამენ ხაზს. გაურკვეველ ინფორმაციაზე დაყრდნობით, ავტორი ხაზგასმით ამბობს: “სწორედ ბიძინა ივანიშვილის ვაჟის პროტექციით ჩააბარეს 2018 წლის 21 მიასს დაფუძნებულ კომპანიას ელექტრონული მუსიკის ფესტივალის ჩატარება”. კომპანიის ხელმძღვანელი ბერა ივანიშვილთან ნაცნობობას ადასტურებს, თუმცა, მისი კომპანიის გამარჯვებაში ბერა ივანიშვილის ფაქტორს უარყოფს.

საბოლოო ჯამში, მასალიდან მაყურებელს დარჩა შთაბეჭდილება, რომ ერთის მხრივ ხელისუფლებამ ვერ უზრუნველყო ფესტივალის ტერიტორიაზე ნარკოტიკული ნივთიერებების შეტანის კონტროლი, და მეორე მხრივ, ფესტივალის ორგანიზება, ტენდერის გარეშე, ანდეს ბერა ივანიშვილთან დაკავშირებულ კონკრეტულ კომპანიას. აღსანიშნავია, რომ ეს პირველი შემთხვევა არ არის, როდესაც “რუსთავი 2” ნარკოვაჭრობის კონტექსტში ივანიშვილისა და მისი ოჯახის ინტერესებზე საუბრობს. თუმცა, არც ამ და არც სხვა შემთხვეებში, აღნიშნულის დამადასტურებელი უტყუარი მტკიცებულება არ გვინახავს.

2018 წლის 27 აგვისტოს გაზეთ „კვირის პალიტრაში“ დაიბეჭდა სტატია სათაურით - „ეს თუ სიმართლეა, გამოდის ნარკოტერორიზმთან გვაქვს საქმე“. მასალაში ორი რესპონდენტის ინტერვიუა. ერთ-ერთი მათგანი სამხარაულის ნარკოლოგიური ექსპერტიზის სამმართველოს უფროსი, ნარკომანიის პრევენციის ცენტრის დირექტორის მოადგილე გური მენაბდიშვილია. იგი ამბობს, რომ მისი ინფორმაციით, „საქართველოშიც დაიწყეს ოპიუმის მოყვანა და ბაზარზე უკვე გამოჩნდა ქართული ჰეროინი“. მეორე რეპონდენტი კი იურიდიულ მეცნიერებათა დოქტორი, პროფესორი ჯემალ ჯანაშია, რომელიც ჟურნალისტის კითხვაზე, - ამბობენ, რომ ჩვენთანაც დაიწყეს ოპიუმის მოყვანა, პასუხობს - „ვერ დავადასტურებ, რომ საქართველოში არის ოპიუმის პლანტაციები, მაგრამ დანამდვილებით შემიძლია გითხრათ, რომ საქართველოს რეგიონებში უკვე აწარმოებენ კანაბისს და მას ახალგაზრდები მოიხმარენ“.

იმ დროს, როცა საქართველოში ცხარე დისკუსია მიმდინარეობს ისეთ მნიშვნელოვან თემაზე, როგორიცაა ნარკოპოლიტიკა და სულ ცოტა ხნის წინ საკონსტიტუციო სასამართლომ მარიხუანის მოხმარებაზე ყოველგვარი სასჯელი გააუქმა, მენაბდიშვილის ეს  განცხადება მედიის ყურადღების გარეშე არ დარჩენილა.

„კვირის პალიტრის“ სტატია საკმაოდ ვრცელია და სხვა ინფორმაციასაც შეიცავს, მაგრამ ონლაინმედიის ნაწილმა ამ მასალიდან მხოლოდ ზემოთ დასახელებულ ორ დეტალზე გაამახვილა ყურადღება და ყოველგვარი გადამოწმებისა და დამატებითი ინფორმაციის მოძიების გარეშე, მკითხველს ახალ ამბად, მტკიცებით ფორმაში შესთავაზა მასალები იმის შესახებ, რომ საქართველოში ოპიუმის მოყვანა დაიწყეს.

ამგვარი ახალი ამბავი პირველმა თავად პალიტრა ჰოლდინგში შემავალმა გამოცემებმა - ინტერპრესნიუსმა, Ambebi.ge-მ და Palitranews.ge -მ გაავრცელეს. ამ მასალებში გური მენაბდიშვილს მიაწერეს ის კომენტარიც საქართველოში ოპიუმის პლანტაციების არსებობა/არარსებობისა და რეგიონებში კანაბის მოხმარების შესახებ, რასაც სინამდვილეში ჯემალ ჯანაშია ამბობს. 

მალევე ამბავი ონლაინ მედიის ნაწილს ვირუსულად მოედო. პალიტრა ჰოლდინგში შემავალი სამი გამოცემის გარდა სტატიები გამოაქვეყნდა შემდეგ საიტებზე: Resonancedaily.com, Imedinews.ge, Commersant.ge, info9. ge, Timer.ge, Newsposts.ge, Allnews.ge,  Trialieti.ge, Guriismoambe.com, Kutaisipost.ge, Pirveliradio.ge, Fortuna.ge. მოგვიანებით ინტერპრესნიუსმა მასალა შეასწორა და მენაბდიშვილისთვის მიწერილი კომენტარი, შესაძლებელია თუ არა საქართველოში ოპიუმის პლანტაციები არსებობდეს, წაშალა, თუმცა, მასალაში შესწორების შესახებ მინიშნება არ გაუკეთებია. ამავე დროს, ტექსტი არ შეუსწორებია Ambebi.ge-სა და Palitranews.ge-ს.

„საქართველოში ოპიუმის მოყვანა დაიწყეს“ - გამოცემების უმრავლესობამ სათაურად ეს დეტალი ფაქტად გამოიტანა. ყველა მათგანი წერს, რომ ამის შესახებ „კვირის პალიტრასთან“ გური მენაბდიშვილმა განაცხადა და მითითებული აქვთ „კვირის პალიტრის“ სტატია. თუმცა, მათი ტექსტი ისეთივეა, როგორიც ეს ინტერპრესნიუსის თავდაპირველ ვერსიაში იყო და ამ ინფორმაციაში ამ დრომდე ჯანაშიას კომენტარის ავტორად გური მენაბდიშვილი წერია. 

მიუხედავად ამბისა და მენაბდიშვილის ხმამაღალი განცხადების მნიშვნელობისა, დამატებითი ინფორმაციის მოპოვებისა და გავრცელებულის გადამოწმების მცდელობა არცერთ მასალაში არ ჩანს. ირკვევა, რომ საიტებს მასალის პირველწყაროც კი არ უნახავთ, ვინაიდან ტექსტებში ამ დრომდე [19:50] არ არის გასწორებული რესპონდენტების არეული კომენტარები. გამოცემები არც თავად მენაბდიშვილს დაკავშირებიან ნათქვამის დასადასტურებლად და იმის გასარკვევად, რა აძლევს მას ამ განცხადების საფუძველს. ეს კითხვა მისთვის არც პირველწყაროს ავტორს დაუსვამს.

ამ მასალების გავრცელების შემდეგ, დღის მეორე ნახევარში გური მენაბდიშვილმა რადიო თავისუფლებასთან საუბარში განაცხადა, რომ „ინტერპრესნიუსმა“ „კვირის პალიტრაში“ გამოქვეყნებული სტატიისა და მისი სიტყვების კონტექსტი შეცვალა და მას მსგავსი რამ არ უთქვამს.

მედიის ფორმებისა და როლის ცვლილება ციფრულ ეპოქაში სულ უფრო მეტ თავსატეხს უჩენს ამ სფეროში მომუშავე ადამიანებს. ერთის მხრივ, ისინი უნდა აჰყვნენ თანამედროვე ტენდენციებს და ტრენდებს, მეორეს მხრივ კი, აკადემიურობა და პროფესიონალიზმი შეინარჩუნონ და ინფორმაციის გაფილტვრაში დაეხმარონ აუდიტორიას. ცრუ ინფორმაციის გავრცელება ერთ-ერთი მთავარი პრობლემაა, რაზეც უკვე აქტიურდ მსჯელობენ მედიაპროფესიონალები და სახელმძღვანელოების შედგენაზეც დაიწყეს მუშაობა. სულ ახლახანს „იუნესკოს“ დახმარებით ამ თემაზე წიგნი გამოიცა, რომელიც ძალიან დროული და საჭირო რესურსია ციფრულ ერაში მომუშავე პრაქტიკოსი ჟურნალისტებისა და ჟურნალისტიკის მასწავლებელთათვის.

ბოლო რამდენიმე წლის განმავლობაში განვითარებულმა მოვლენებმა ჟურნალისტიკა დიდი გამოწვევების წინაშე დააყენა. სხვადასხვა ფაქტორების ერთობლიობა კომუნიკაციების ლანდშაფტს სრულიად ცვლის და ჟურნალისტიკის ხარისხზე, სანდოობასა და გავლენაზე შეკითხვებს აჩენს. არსებობს ორგანიზებული კამპანიები, რომლებიც სიცრუის ტირაჟირებაზე მუშაობენ და დეზინფორმაციას, მისინფორმაციას ან მალ-ინფორმაციას ავრცელებენ საზოგადოებაში. ამ ყველაფერს კი ადამიანები ხშირად გაუცნობიერებლად აზიარებენ სოციალურ მედიაში.

• დეზინფორმაცია: ინფორმაცია, რომელიც ყალბია და განგებ არის შექმნილი, რომ კონკრეტულ პიროვნებას, სოციალურ ჯგუფს, ორგანიზაციას ან ქვეყანას ზიანი მიაყენოს.
• მისინფორმაცია: ინფორმაცია, რომელიც ასევე ტყუილია, მაგრამ მისი მიზანი ზიანის მიყენება არ არის.
• მალ-ინფორმაცია: ინფორმაცია, რომელიც დაფუძნებულია რეალობაზე და გამოიყენება პიროვნების, სოციალურ ჯგუფის, ორგანიზაციის ან ქვეყნისთვის ზიანის მისაყენებლად.

დეზინფორმაციასთან ბრძოლის ექსპერტების მიერ დაწერილი წიგნი ჟურნალისტიკის ბუნებას იკვლევს და ცდილობს მოდულებით ამოხსნას, რატომ არის ნდობა მნიშვნელოვანი; პუბლიკაციაში ნახავთ კრიტიკულ მსჯელობას იმაზე, თუ როგორ გახდნენ ტექნოლოგია და სოციალური პლატფორმები საინფორმაციო უწესრიგობის ერთგვარი მილსადენები, გაეცნობით როგორ შეიძლება დეზინფორმაციასა და მისინფორმაციასთან დაპირისპირება მედია და საინფორმაციო წიგნიერების საშუალებით და რატომ არის ფაქტების გადამოწმება და სოციალური მედიის ვერიფიკაცია მნიშვნელოვანი, რომ ონლაინ სივრცე ბოროტად არ გამოიყენონ.

ეს უმნიშვნელოვანესი გამოცემაა და სახელმძღვანელოდ უნდა იქცეს მათთვის, ვინც ჟურნალისტიკას ასწავლის ან პრაქტიკოსი ჟურნალისტი და რედაქტორია და ინფორმაციის მოხმარების და გავრცელების საკითხით არის დაინტერესებული. წიგნში მათთვის საინტერესო დეტალებს აღმოაჩენენ ასევე პოლიტიკური პარტიები, ჯანდაცვის პროფესიონალები, ბიზნესმენები, მეცნიერები, არჩევნების მონიტორები და სხვები.

წყარო - www.unesco.org

ბრიტანეთის პრესის თვითრეგულირების ორგანოს გადაწყვეტილებით, Belfast Telegraph-ს ჰომოსექსუალი წყვილის სამოქალაქო პარტნიორობის შესახებ მომზადებული მასალით სტანდარტი არ დაურღვევია, მიუხედავად იმისა, რომ ისტორიის მთავარი მოქმედი გმირები აცხადებდნენ, რომ ეს მათ პირად სირცეში შეჭრა იყო.

Telegraph-ის მიერ მოყოლილ ამბავში ნათქვამი იყო, რომ ერთ-ერთი ლესბოსელი ქალის მამა იმ პროტესტანტული ძმობის ლიდერი იყო, რომელიც ერთნაირსქესიანთა ქორწინების აქტიური წინააღმდეგია და მას “მორალურ ვარდნას” უწოდებს. Telegraph-მა მასალაში აღნიშნა, რომ ქალი ქორწილში მამამ მიაცილა და ამბავს ქორწილის ფოტოები და ძმობის სხვა წევრების კომენტარები დაურთო.

Telegraph-მა მასალა შემდეგი სათაურით გამოაქვეყნა - “საძმოს წევრმა შვილის ერთსქესიანთა ქორწინების ცერემონიაზე დასწრების შემდეგ მხარდაჭერა მიიღო”.

გამოცემამ საკუთარი გადაწყვეტილება საჯარო ინტერესით დაასაბუთა და განმარტა, რომ საზოგადოებისთვის მნიშვნელოვანი იყო კონტრასტის ჩვენება ერთნაირსქესიანთა ქორწინების შესახებ პროტესტანტული საძმოს პოზიციისა და მამის ქმედებას შორის, რომელიც ამავე საძმოს წევრია. უფრო მეტიც, Telegraph-მა განმარტა, რომ ეს იყო დადებითი შინაარსის მატარებელი მასალა, მამამ შვილის ქორწინების შესახებ ინტერვიუ სხვა მედიასაშუალებებსაც მისცა. რაც შეეხება ფოტოებს, გამოცემამ განმარტა, რომ ისინი საჯარო სივრციდან იყო აღებული და ფოტოები წყვილმა სოციალურ ქსელში თავადვე განათავსა.

ბრიტანეთის პრესის თვითრეგულირების ორგანო გამოცემას დაეთანხმა და განმარტა, რომ მასალასთან და ფოტოებთან დაკავშირებით ყველაფერი წესრიგში იყო. ასევე, ერთნაირსქესიანი წყვილების შესახებ მსგავსი კონსერვატიული შეხედულებების მქონე ადმაიანის ასეთი სახის ქორწილზე დასწრების შესახებ საზოგადოებისთვის ინფორმაციის მიწოდება, მართლაც საჯარო ინტერესის მატარებელი იყო. ამასთან, თვითრეგულირების ორგანომ დაადგინა, რომ გამოცემას საჯარო სივრციდან აღებული ფოტოებით, რომლებიც სხვა დამატებითი პირადი ინფორმაციის მატარებელი არ იყო, სტანდარტი არ დაურღვევია. შესაბამისად, წყვილის პირად სივრცეში შეჭრას ადგილი არ ჰქონია.

წყარო: imediaethics.org

სექტემბრის დასაწყისში the New York Times-მა გამოაქვეყნა მოსაზრების სვეტი სათაურით - “მე ტრამპის ადმინისტრაციის შიგნით არსებული წინააღმდეგობის ნაწილი ვარ”. Times-მა ავტორის შესახებ მხოლოდ განმარტა, რომ ის ტრამპის ადმინისტრაციის ერთ-ერთი მაღალი თანამდებობის პირია და მისი ზუსტი პოზიციის დასახელება მის იდენტიფიცირებას მოახდენდა. მოსაზრების სვეტში ავტორი ამტკიცებდა, რომ ტრამპის ადმინისტრაციაში ბევრი თანამდებობის პირი ტრამპის დღის წესრიგის მოშლისთვის გულმოდგინედ მუშაობს და რომ ის ერთ-ერთი მათგანია.

Times-ის მოსაზრების სვეტის რედაქტორმა ჯეიმს დაომ განმარტა, რომ პიროვნებამ, რომელსაც ის კარგად იცნობდა და ენდობოდა, მას განუცხადა, რომ თეთრ სახლში იყო ადამიანი, რომელსაც op-ed-ის დაწერა სურდა და რომ მას ავტორთან პირდაპირი კონტაქტი ჰქონდა.

მიუხედავად რედაქციის განმარტებისა, The New York Times-ის ამ ანონიმურმა Op-ed-მა საზოგადოებაში აზრთა სხვადასხვაობა გამოიწვია და ეთიკური თვალსაზრისით რამდენიმე კითხვა წამოჭრა.

• იმ დროს, როდესაც თავად New York Times და სხვა მედიასაშუალებები ანონიმური წყარობის გამოყენების შემცირების შესახებ საუბრობენ, Times კიდევ უფრო შორს მიდის და ანონიმურ წყაროს საავტორო სვეტში იყენებს;
  
  
• რა მოხდება, თუკი Times-ის ხელმძღვანელობა და თანამშრომლები ავტორის ვინაობას დაადგენენ? Times ყოფილმა რედაქტორმა და The Washington Post-ის ახლანდელმა მესვეტემ მარგარეტ სულივანმა განაცხადა, რომ თავად მასალას არანაირი ღირებულება არ ჰქონდა, მაგრამ თუკი Times-ის ახალი ამბების განყოფილება ავტორის ვინაობას შეიტყობს, ეს ეთიკური თვალსაზრისით კითხვებს გააჩენს;
  
  
• Times-ის რედაქტორმა პიტერ დაომ ისიც განმარტა, რომ ავტორის შესახებ ინფორმაცია მოიკვლია და გამოცემა ამ წყაროების არსებობაში 100%-ით დარწმუნდა. თუმცა, კითხვის ნიშანს აჩენს როგორ მოხდა გადამოწმება? Times-ის op-ed-ში საუბარია, რომ ტრამპის ადმინისტრაციაში არსებობს თანამოაზრეების ერთგვარი გუნდი, რომელიც ავტორის პოზიციებს იზიარებს და მასთან ერთად მუშაობს. სცადა კი New York Times-მა რომელიმე მათგანთან გასაუბრება, მათი არსებობის შესახებ ინფორმაციის გადამოწმება და იმის დაზუსტება მართლაც არიან თუ არა ისინი op-ed-ის ავტორს თანამოაზრეები?
  
  
• რატომ მისცა Times-მა მის ანონიმურ წყაროს უფლება, რომ მას კიდევ საკუთარი ანონიმური წყაროები ჰყოლოდა? რამდენად მოდის ეს ანონიმური წყაროს შესახებ გამოცემის პოლიტიკასთან შესაბამისობაში?

წყარო: imediaethics.org

ამერიკის შეერთებული შტატების ყველაზე გავლენიან მედია ორგანიზაციას და ალბათ, ყველაზე მნიშვნელოვან სამოქალაქო ინსტიტუტს, გაზეთს The New York Times 2018 წლის პირველი იანვრიდან ახალი გამომცემელი ჰყავს - არტურ გრეგ (ეი.ჯი.) სოლზბერგერი, რომელმაც ამ პოზიციაზე მამამისი არტურ ოქს სოლზბერგერი უმცროსი ჩაანაცვლა. ის ოქს-სოლზბერგერების ოჯახის მეექვსე წევრია, რომელიც გაზეთს ჩაუდგა სათავეში.

სოლზბერგერი ნიუ-იორკში გაიზარდა. 2003 წელს დაამთავრა Brown-ის უნივერსიტეტის პოლიტიკური მეცნიერებების ფაკულტეტი დაამთავრა. თაიმსში მოსვლამდე ის Providence Journal-სა და Oregonian-ში მუშაობდა. ეი.ჯი.-ს თაიმსის გადაბარება მაშინ მოუწია, როდესაც გამოცემა გამოწვევების წინაშე იდგა: ციფრული სარეკლამო ბაზრის სამი მეოთხედი Google-სა და Facebook-ზე მოდის, ბეჭდურ მედიაში სარეკლამო შემოსავლები ყოველდღიურად მცირდება, მედია ბიზნესი საკმაოდ არასტაბილურია, ხოლო აშშ-ის პრეზიდენტი გამუდმებით თავს ესხმის და “ყალბ ახალ ამბებს” უწოდებს იმ მედია ორგანიზაცებს, რომლებიც არ მოსწონს.

ეი.ჯი.-ს მიერ თაიმსის ოფიციალურად გადაბარებამდე მასთან ინტერვიუ The New Yorker-ის რედაქტორმა, დევიდ რემნიკმა ჩაწერა.

უნდა დავიწყო იმის მოლოცვით, რაც, ალბათ, ერთ-ერთი ყველაზე რთული სამსახურია. როგორ ფიქრობ, მოსალოცი ამბავია, თუ ცივი წყალი უფრო გჭირდება?

მადლობა. ეს ნამდვილად დიდი პატივი და პრივილეგიაა, მაგრამ შიშის მომგვრელი. ერთმა კოლეგამ მომწერა “გილოცავ/ვწუხვარო”, რაც ალბათ, ყველაზე კარგად გამოხატავს იმ ღრმა გამოწვევებს, რომელთა წინაშეც ჟურნალისტიკა დგას ამ მომენტში.

Washington Post-ის გამომცემელი დონალდ გრეჰემი იყო და ის აღზარდეს გამომცემლად. ის მუშაობდა ვაშინგტონის პოლიციაში, რათა ქალაქი კარგად შეესწავლა; მუშაობდა სპორტულ რედაქტორად; ჰქონდა ბევრი სხვადასხვანაირი სამსახური, რომელიც, ასე ვთქვათ, მომავლისთვის ამზადებდა. ბაშვობიდანვე იცოდი, რომ ეს მომავალი გელოდა?

ყოველთვის ვფიქრობდი, რომ ნამდვილი ჟურნალისტები ბუნებით მოწინააღმდეგეები არიან, რადგან მათ მწვავე კითხვების დასმა უწევთ; მათ უწევთ ფიქრი იმაზეც, ხომ არ ატყუებს რესპოდენტი. და როგორც ყველა კარგი ჟურნალისტს, მეც მაქვს მოწინააღმდეგის თვისებები, ამიტომ ჩემი ცხოვრების უდიდესი ნაწილი მეგონა, რომ ჟურნალისტიკაში არ წავიდოდი.

მაგრამ შენ სოლზბერგერების ოჯახში და ნიუ იორკ თაიმსში გაიზარდე. როგორ წარმოგედგინა ამ ყველაფრის გარეთ საკუთარი თავი?

ჩემი მშობლები და ჩემი ოჯახი ყოველთვის ახალისებდნენ ადამიანებს საკუთარი კურსის არჩევაში. ჩემთვის, ყველაფერი კოლეჯში შეიცვალა. ბოლო წელს პროფესორ ტრეისი ბრეტონის საგანი ავირჩიე, რომელიც Providence Journal-ში მუშაობდა გამომძიებელ რეპორტიორად. მას პულიტცერის პრიზიც აქვს მოგებული. ძალიან კარგი გამომძიებელი ჟურნალისტია და სწორედ მაშინ აღმოვაჩინე, რომ ძალიან მომწონდა ამ მიმართულებით წერა.

საბოლოოდ, ორი საგანი გავიარე მასთან. კურსის ბოლოს იყო მომენტი, რომელიც არასდროს დამავიწყდება. მოკლედ, საუბარი ასე წავიდა: “არტურ, Providence Journal-ში სამსახური გიშოვე, ორწლიანი სტაჟირებაა და ძალიან მინდა სცადო. სამხრეთ როუდ აილენდში პატარა ქალაქის, ნარაგანსეტის ამბებს გააშუქებ. მე ვუპასუხე:ტრეისი, ასეთი პროგნოზირებადი მარშრუტების მიმართ ყოველთვის ამბივალენტური ვიყავი. მგონი ჩემს კარიერას სხვა რაღაცების კეთებით დავიწყებ. მან შემომხედა და მითხრა, არტურ, იცი რა, შენთან მუშაობის შემდეგ, შემიძლია გითხრა, რომ ძალიან მოგეწონება და ვფიქრობ, თუ არ ცდი შეცდომას დაუშვებ. და თუ ცდი და არ მოგეწონება, შემდეგ სხვა რამე გააკეთე”.

ნარაგანსეტში ვაშუქებდი ქალაქის საკრებულოს შეხვედრებს, სკოლის ბორდის შეხვედრებს. ყოველ დილით პოლიციაში ვრეკავდი და ვარკვევდი გასულ ღამეს რამე ხომ არ მოხდა. ვაკეთებდი ყველაფერს, რასაც ყველა პატარა ქალაქში მცხოვრები რეპორტიორი აკეთებს.

პირველი სამი თვე რთული იყო, რადგან რეპორტიორის სამსახური სხვებისთვის რაღაცის ახსნაა. მაგრამ, როცა ახალ საქმეს იწყებ კარგად ხვდები, რამდენი რამ არ იცი. ამიტომ, პირველი სამი თვე ვფიქრობდი, ნამდვილად იყო თუ არა ეს საქმე ჩემთვის. დაახლოებით 6 თვის შემდეგ ვთქვი, არსებობს თუ არა უკეთესი გზა...

დამოკიდებული გახდი. რატომ გახდი დამოკიდებული?

ჩემთვის, ეს ერთი კონკრეტული ამბავი არ ყოფილა; ეს იყო ძალიან ლამაზი კომბინაცია იმისა, თუ როგორ ხარჯავ დღის პირველ ნახევარს სწავლაში და მეორე ნახევარს სწავლებაში. ნახევარ დღეს ადამიანებთან საუბრობ და იგებ რა ხდება მსოფლიოში, მეორე ნახევარში კი ამბავს ყვები. უბრალოდ შემიყვარდა დღეების რიტმი. ასე რომ, ვიმუშავე იქ, შემდეგ ვიმუშავე “ორეგონიანში” და საბოლოოდ, შევუერთდი Metro-ს განყოფილებას თაიმსში. შემდეგ ვაშუქებდი “დიდ ვაკეებს” როგორც თაიმსის კანზასის ბიუროს უფროსი. და უკვე შემდეგ, ბოლო რამდენიმე წელია გადავერთე რედაქტირებასა და ციფრულ სტრატეგიაზე. ამ სამსახურმა ძალიან ახლო კონტაქტი მომცა დიდი ბიზნესის საკითხებთან, რომლებიც თაიმსსა და ყველა გაზეთს ეხება.

მოდი ცოტათი ჩავუღრმავდეთ ამ საკითხს. იმიტომ, რომ ეს ეგზისტენციური საკითხებია როგორც ახალი ამბების ბიზნესისათვის, ასევე, ნიუ იორკ თაიმსისთვის. თუ არ მეშლება, დიდი დილემა იმაში მდგომარეობს, რომ ბეჭდური რეკლამირება იმაზე მეტად შემცირდა, ვიდრე ამას ვინმე მოელოდა. და ეს ტრენდი, სავარაუდოდ, არ შეიცვლება. რაც შეეხება ონლაინ რეკლამირებას, მხოლოდ ამით ბიზნესის გაკეთება პრინციპში შეუძლებელია.

ასე რომ, ერთადერთი გზა, ჩემი აზრით, ნიუ იორკ თაიმსისა თუ ნიუ იორკერისთვის, და სხვა არერთი გამოცემისთვის, რომ ჯანსაღი ბიზნესი, და ზოგადად ბიზნესი აწარმოონ, არის, რომ მივიდეს მკითხველთან და უთხრას, “იმედი გვაქვს მოგწონთ, რასაც ვაკეთებთ, და ამის გამო ბევრად მეტი უნდა თანხა უნდა გამოგართვათ, ვიდრე 1985 წელსა თუ 1995-ში.”

კი, ანუ, მოდი დავიწყოთ ბიზნესის სარეკლამო მხრიდან. ჩემი აზრით, ეს ყველაფერი ბევრად უფრო რთული და კომპლექსურია, ვიდრე შენ აღნიშნე. კიდევ ერთ უდიდესი ფაქტორი ისაა, რომ თითქმის მთელი ზრდა ციფრულ რეკლამირებაში ორ კომპანიასთან მიდის - Google და Facebook. დანარჩენი მედია ნარჩენებისთვის იბრძვის. ალბათ გინახავს ახალი ამბები იმასთან დაკავშირებით, რომ ონლაინ მედიები, როგორიცაა Mashable და BuzzFeed პროგნოზირებულ შემოსავალს ვერ იღებენ. მთელი ეკოსისტემა ძალიან, ძალიან რთული ხდება ახალი ამბების ორგანიზაციებისთვის, განსაკუთრებით კი მათთვის, ვინც ძვირადღირებულ რეპორტინგს აკეთებს. ამიტომ მოდელი, რომელზეც ჩვენ გადავერთეთ დაახლოებით სამი წლის წინ იყო, რომ გამოგვეცხადებინა “გამომწერები უპირველეს ყოვლისა”. რაც იმას ნიშნავს, რომ დღეს, ჩვენი შემოსავლის უდიდესი ნაწილი პირდაპირ ჩვენი მკითხველისგან მოდის.

რეკლამირების საკუთერესო პერიოდში, ნიუ იორკ თაიმსის შემოსავლის რა ნაწილი იყო რეკლამა და რა ნაწილია ახლა?

როგორც ვიცი, დაახლოებით 80 პროცენტი იყო. და აღსანიშნავია, რომ უამრავი ბეჭდური გამოცემისთვის ეს მაჩვენებელი დაბალი იყო და ისინი რეკლამიდან მათი შემოსავლის 95 პროცენტს იღებდნენ. ახლა თაიმსის შემოსავლის უდიდესი ნაწილი გამომწერებზე მოდის. ახლა შემოსავლის დაახლოებით ორი მესამედი გამომწერებისგანაა.

და ალბათ იზრდება.

და იზრდება ყოველ დღე.

თქვენი ციფრული გამომწერების რაოდენობა 2,5 მილიონია, საერთო ჯამში კი 3,5 მილიონი გამომწერი გყავთ.

რაც ნებისმიერ ამერიკულ გაზეთზე მეტია.

კიდევ ერთი, გამომწერთა მოდელთან დაკავშირებით, რასაც არ ველოდით და ამ სტრატეგიული ცვლილების უნებლიე ბენეფიტი ისაა, რომ დღეს, თაიმსში დასაქმებული ყველა ადამიანი იღვიძებს იმაზე ფიქრით, როგორ ემსახუროს მკითხველს.

რა იყო განსხვავებული წარსულში?

ხომ გსმენია ახალ ამბებსა და ბიზნესის მხარეს შორის არსებული კედლის მნიშვნელობაზე. მისი არსებობის მიზეზი ის იყო, რომ რეკლამირება სხვა უფროსს ემსახურებოდა, ახალი ამბები - სხვას. ნიუსრუმში ფიქრობდნენ, “როგორ შეგვიძლია საუკეთესო ჟურნალისტიკა ვაკეთოთ და ჩვენი მკითხველის ინტერესები გავითვალისწინოთო” და მეორე, რეკლამირების მხარეს ფიქრობდნენ, “როგორ დავითანხმოთ ბევრი მდიდარი და გავლენიანი კორპორაცია, ბევრი რეკლამა იყიდოსო”. აქ იყო ჩვეულებრივი დაძაბულობა, რის გამოც შეიქმნა მნიშვნელოვანი წესები, მისაღებია თუ არა ესა თუ ის რეკლამა. და ეს წესები უზრუნველყოფს, რომ რეკლამირება და ნიუსრუმი არ შევიდნენ ინტერაქციაში ერთმანეთთან. წესები, რომლითაც ორგანიზაციები როგორიცაა ნიუ იორკერი და ნიუ იორკ თაიმსი ამაყობენ.

ანუ კედელი გაქრა? ნიშნავს თუ არა ეს, რომ ბიზნესის განყოფილებასა და რეპორტიორებს შეუძლიათ, ფიზიკურად და მეტაფორულად, ერთმანეთის ოფისებში იცეკვონ? კიდევ არსებობს თუ არა რაიმე გაყოფა?

ჩემთვის მნიშვნელოვანია ინტერესთა კონფლიქტისგან თავის დაცვა. ახლახან მივმართე ჩემს კოლეგებს სიტყვით, სადაც ორი რამ ვთქვი. “ჩვენ ვართ ერთი კომპანია, საერთო მისიითა და სტრატეგიით, მაგრამ ასევე ვართ ერთი კომპანია, რომელსაც ესმის, რომ ჩვენი ჟურნალისტიკის დამოუკიდებლობა და ერთობა ყოველთვის პირველია.” ასე რომ, ჩემთვის ყველაზე მნიშვნელოვანი ჩვენი ნიუსრუმის დამოუკიდებლობის ნამდვილი ძლიერი დაცვაა. თუმცა ახალი ამბებისა და ბიზნესის განყოფილების ცნებებშიც არის პრობლემა.

ოთხი წლის წინ, როცა დავიწყე ფიქრი იმაზე, თუ როგორ უნდა განვითარებულიყო თაიმსი, რათა ძალიან სწრაფად განვითარებად მსოფლიოში თავისი ადგილი დაემკვიდრებინა, ერთ-ერთი საკითხი, რომელმაც გამაოცა იყო, რომ ტექნოლოგიების ჯგუფს ბიზნესის განყოფილებაში ვაერთიანებდით. ანუ, გვქონდა ძალიან უსარგებლო კონსტუქცია, როცა ადამიანებს, რომლებიც ჩვენს ვებ-გვერდს ქმნიან არ ჰქონდათ შესაძლებლობა ესაუბრათ ჟურნალისტებთან, რომლებიც საიტს კონტენტით ავსებენ. ამიტომ, ჩვენ ვეცადეთ “კედლის” კონსტუქცია ჩამოგვეტოვებინა და დაგვეწყო ფიქრი, ამ სწრაფად ცვალებად ციფრულ გარემოში როგორ უნდა იმუშავოს კომპანიამ ერთად, რათა საჭირო წერტილს მიაღწიოს.

მომიყევი დოკუმენტზე, რომელიც ცნობილი გახდა როგორც ინოვაციების ანგარიში.

იმ პერიოდში ახალ გამოწვევას ვეძებდი. ჯილ აბრამსონმა, თაიმსის მაშინდელმა რედაქტორმა მომმართა და მითხრა, რომ უნდოდა ახალი იდეების მოსაფიქრებლად შექმნილ პატარა ჯგუფს ჩავდგომოდი სათავეში. და მისი რწმენა, რომელსაც მე აბსოლუტურად ვეთანხმები, იყო, რომ ნიუსრუმი ინოვაციების ჰაბი უნდა იყოს. შევკარი გუნდი - ჭკვიანი ადამიანები მთელი ნიუსრუმიდან, ადამიანები, რომლებმაც სრულიად სხვადასხვა გზა გამოიარეს აქამდე - და დავიწყეთ ბრეინსტორმინგი. ამან კი ცხადად დამანახა, რომ ნიუ იორკ თაიმსს ახალი პროდუქტების შესახებ კარგი იდეები არ აკლდა. აკლდა სრული გააზრება იმისა, რომ ციფრულ მედია კომპანიად გარდავიქმნებოდით. ამის გააზრება კი საშუალებას მოგვცემდა ძველი ჩვევები მოგვეშალა და გადაგვეაზრებინა რას ვაკეთებდით.

სხვაგვარად რომ ვთქვათ, ანგარიში კულტურული ცვლილებებზე იყო ორიენტირებული.

კი, მოკლედ, დავწერე ას-გვერდიანი დოკუმენტი, დავბეჭდე რვა ეგზემპლარი და ძალიან ფრთხილად დავურიგე ნიუსრუმის რამდენიმე ლიდერს. იმ დროისთვის ეს დოკუმენტი კონტრავერსიული იყო, რადგან ამბობდა, რომ თუ სწრაფად არ ვიმოქმედებთ, ჩამორჩენის რისკის ქვეშ ვიქნებითო. ერთ-ერთი რამ, რაც ინსტიტუტებს, როგორიცა ნიუ იორკ თაიმსი, ნიუ იორკერი თუ ვაშინგტონ პოსტი, ხდის წარმატებულს, ის ტრადიციებია, რომლებიც თაობებს გადაეცემოდათ სიმართლისა და სამართლიანობის შესახებ. ხოლო როცა ჟურნალისტები ფიქრობენ, რომ ამ ღირებულებებს ცვლილება ემუქრებათ, გასაგებია, რომ ბევრი ადამიანი უკმაყოფილო დარჩა.

მედია ორგანიზაციების ლიდერები წლების განმავლობაში მოუწოდებდნენ ადამიანებს შეცვლისკენ. იცი რა, უნდა აჩქარდე იმიტომ, რომ ვები სწრაფია; სოციალურ მედიაში უნდა წახვიდე იმიტომ, რომ დისკუსია იქ მიმდინარეობს; სხვაგვარად უნდა მოყვე ამბავი, რადგან ამბის თხრობის უამრავი ახალი ხელსაწყო გვაქვს, ინტერნეტი კი უფრო ვიზუალურია. ამ ანგარიშში ბევრი რთულად მისაღები მიგნება იყო და მძიმე სტატისტიკა.

შენი აზრით, ყველაზე რთულად რა მიიღეს ადამიანებმა?

მგონი მაშინ ყველაზე რთული იმის გააზრება იყო, რომ ჩვენი ჟურნალისტიკის ადამიანებამდე მიტანის კუთხით, ისეთი ციფრული მოთამაშეების ჩრდილის ქვეშ ვიყავით მოქცეული, როგორიცაა მაგალითად Huffington Post და BuzzFeed.

ახლა 37 წლის ხარ. შენი აზრით, როდის მოვა დრო, როცა ნიუ იორკ თაიმსი ბეჭდური სახით აღარ იარსებებს, ან მხოლოდ განსაკუთრებული მკითხველისთვის, ძალიან ცოტა ოდენობით იქნება ხელმისაწვდომი?

ყოველთვის მიკვირს, რამდენად ხშირად ისმება ეს კითხვა.

საერთოდ, ფიქრობ, რომ მნიშვნელოვანია ეს?

მგონი ამ კითხვის დასმის სიხშირე მიუთითებს, რამდენად უყვართ ადამიანებს ბეჭდური ნიუ იორკ თაიმსი. ვიტყვი, რომ მილიონი ერთგული მკითხველი გვყავს და გაზეთი მომგებიანია კვირის ყოველ დღეს, ყოველგვარი რეკლამის გარეშეც კი და ვფიქრობ, გაზეთის გამოცემა კიდევ დიდხანს გაგრძელდება.

ყველანი ვკითხულობთ სტატისტიკას, წელს გაზეთში 15 პროცენტით შემცირდა რეკლამა, მომავალ წელს ასევე 15 პროცენტით შემცირდება. ამ ეტაპზე გაზეთსაც ვკითხულობ და საიტსაც და გაზეთის კითხვისას ხშირად მიჩნდება განცდა, თითქოს ეს ორი დღის წინ მქონდეს წაკითხული. კიდევ ერთი რამ, რაც ფრუსტრაციას იწვევს ჩემში - და შეიძლება სხვა ადამიანებშიც - ტელეფონში კითხვით ტექსტში რაღაცები იკარგება. გაზეთის გადაფურცვლით კი ყველაფერი ზედაპირზე ამოდის.

თუ იცი, რომ გინდა, ყველაფერი წაკითხული გქონდეს, ამაში გაზეთს ვერაფერი შეედრება. მაგრამ შეხედე ამბის თხრობის ტიპებს ტელეფონზე, დესკტოპზე, პოდკასტებში. რასაც ონლაინ ვაკეთებთ ხარისხობრივად უკეთესი გამოცდილებაა, და ამას მელნითა და ფურცლით ვერ გავაკეთებდით.

და მაინც, გაზეთის ბეჭდვის ფასის მიუხედავად, მისი გამოცემა არ შეწყდება?

მხოლოდ იმ ერთგულ მკითხველზე რომ ვიყოთ დამოკიდებული, რომლებისთვისაც დივანზე მოკალათების და გაზეთის გადაფურცვლის გამოცდილება მნიშვნელოვანია, გაზეთის გამოცემა არ შეყდება. იცი მიზეზი, რატომაც არ ვწინასწარმეტყველებ გაზეთის გაქრობის თარიღს? ყველა ვინც ეს სცადა შეცდა.

დონალდ ტრამპი “დამარცხებულ” ნიუ იორკ თაიმსს გეძახით, მაგრამ თქვენი გამომწერთა რაოდენობა ძლიან გაიზარდა; ჟურნალისტიკის დონე კი არის ის, რაც არის. ხშირად მესმოდა ხოლმე ხმები, თითოს სოლზბერგერების ოჯახი ვეღარ ინარჩუნებს გაზეთს, რადგან არ არსებობს ტექნოლოგიური კომპანია, რომელიც მილიარდობით დოლარით მოგამარაგებდათ. მაგრამ იმდენად აღარ მესმის არაფერი მაიკ ბლუმბერგსა თუ ლორენ ჯობსზე. უფრო თავდაჯერებულად გრძნობ თავს?

ვფიქრობ, ეს მიუთითებს ჩვენს პროგრესზე. ინოვაციების ანგარიშზე მკითხე. მას შემდეგ 4 წელი გავიდა, ჩვენი აუდიტორია, ჩვენი გამომწერთა ბაზა, და ჩვენი ციფრული შემოსავლები ორჯერ და უფრო მეტად გაიზარდა. დღეს, ჩვენ ყველაზე მოხმარებადი მედია ორგანიზაცია ვართ აშშ-ში.

მაგრამ ამის კეთება ძვირია.

ძვირია. ჩემს კოლეგებს ვეუბნები ხოლმე “კარგი ჟურნალისტიკა იმაზე ძვირია, ვიდრე ეს ადამიანებს ესმით”. ეს არის ინსტიტუტი, რომელიც რეპორტიორებს კვირებს, თვეებსა და ხანდახან წლებს აძლევს ერთი ამბის გასაშუქებლად. გასულ წელს - და ამ სტატისტიკით ძალიან ვამაყობ - რეპორტიორები ავიყვანეთ 174 ქვეყანაში.

დონალდ ტრამპი დაგეხმარათ?

შესამჩნევად. ვფიქრობ, ზრდა არჩევნებამდეც გვქონდა, თუმცა ამას დღემდე ვხედავთ. მე ამას რამდენიმე რამეს ვუკავშირებ. პირველი, ჩვენ გავხდით გაცილებით უკეთესები, როგორც ციფრული მედია ორგანიზაცია. ჩვენი პროდუქტი, ჩვენი ჟურნალისტიკა იზიდავს ხალხს. მეორე, ჩემი აზრით, ვხედავთ როგორ იცვლება ადამიანების დამოკიდებულება ონლაინ სერვისების დაფინანსების კუთხით. მესამე - და ალბათ, ყველა ვისთვისაც ჟურნალისტიკა მნიშვნელოვანია და ამ ქვეყანაზე ზრუნავს ამაზე უნდა წუხდეს - ჩვენ ვიზრდებით, რადგან მედია ეკოსისტემის დანარჩენი ნაწილი ძალიან უძლურდება.

გულისხმობ რეგიონალურ გაზეთებს და სხვა ორგანიზაციებს, რომელთაც ჩვეულებრივ ვეყრდნობოდით ხოლმე.

დიახ.

როგორც ვიცი, ვაშინგტონ პოსტში სპეციალური კომიტეტია შექმნილი, რომელიც სწავლობს რა მოხდება ბიზნესის კუთხით, თუ/როცა დონალდ ტრამპი პრეზიდენტი აღარ იქნება. სხვაგვარად რომ ვთქვათ, მისი წასვლის შემდეგ აუდიტორიაში მღელვარების კლებასთან ერთად მკითხველის რიცხვიც შემცირდება?

ჩემი აზრით, ტრამპი უფრო დიდი და მნიშვნელოვანი ამბის, გლობალური პოპულიზმის აღზევების ნაწილია. და ეს უფრო დიდი ამბავი ერთ-ერთია იმ სამი თუ ოთხი ამბიდან, რომელიც ახლა ვითარდება. ტექნოლოგიები ჩვენი ცხოვრების თითოეულ ასპექტს ცვლის სულისშემკვრელი სისწრაფით. კლიმატის ცვლილებაც ზუსტად იმავეს აკეთებს, უბრალოდ ის გაცილებით ნაკლებად ხილულია და მისი შედეგები ნაკლებად ცნობილია, თუმცა სერიოზული. მეოთხე ამბავი კი რასისა და გენდერის გარშემო ხდება, კერძოდ ჰარვი ვაინშტაინის ამბის გახმაურების შემდეგ.

საზოგადოების დიდ ნაწილს მიაჩნია, რომ ნიუ იორკ თაიმსი ლიბერალური გაზეთია. მართალია თუ ტყუილი?

ტყუილია. და შემიძლია გაჩვენო საძულველი გამოხმაურება, რომელიც კლინტონის კამპანიის ჩვენი აგრესიული გაშუქების გამო მივიღე.

კარგი, მაგრამ მართლა გგონია, რომ შესაძლებელია კამათი იმაზე, რომ თაიმსში ძირითადად მემარცხენე ან ცენტრისტი ადამიანები არ არიან დასაქმებული, ან გამოცემის რიტორიკაც მემარცხენე ან ცენტრისტული არაა?

ჩვენ ერთგული ვართ ძალიან ძველი ცნების, რომელიც დღეს პოპულარული აღარაა: ახალი ამბების გაშუქება “შიშისა და სარგებლის” გარეშე. ეს სიტყვები ბაბუაჩემის მამას, ადოლფ ოქსს ეკუთვნის. მე კი განვმარტავ როგორც მსოფლიოში მიმდინარე ამბების აგრესიულ გაშუქებას და სიმართლის ძიებას, სადაც არ უნდა მივყავდეთ მას. ჩვენ ყველანაირად ვცდილობთ, გავიაზროთ ამბის ყველა მხარე და გადავცეთ ისინი სამართლიანად.

ობიექტურობის ცნების გჯერა?

მჯერა. ვფიქრობ, ამაზე უნდა იმუშავო; რაც ყოველთვის კარგად არ გამოგვდის.

მე რთული დამოკიდებულება მაქვს ობიექტურობის ცნებასთან. სამართლიანობა სხვა რამაა. ფიქრობ ობიექტურობა შესაძლებელია?

იცი რა, თუ გინდა, რომ ამას სამართლიანობა დაარქვა, ეს ის სიტყვაა, რომელიც ჩემთანაც ძალიან ახლოა. ვგულისმობ იმას, რომ ეს არის დისციპლინა, როცა ცდილობ შენი მიკერძოებულობებისგან გათავისუფლდე - მიუხედავად შენი მსოფლმხედველობისა თუ გამოცდილებისა - და ეცადო მოყვე ამბავი სამართლიანად. მგონია, რომ ეს დისციპლინაა. როგორც ვთქვი, დღეს ეს არაა ყველაზე პოპულარული პოზიცია. არჩევნების შემდეგ, ერთ-ერთი პირველი რაც გავაკეთეთ, კონსერვატორი მიმომხილველის, ბრეტ სტეფანსის აყვანა იყო, რომელსაც პულიცერის პრემია ახალი მიღებული ჰქონდა.

რას ფიქრობ ცვლილებაზე ვაშინგტონ პოსტში? ის ახლა ჯეფ ბეზოსს ეკუთვნის [მილიარდერი ბიზნესმენი, Amazon-ის დამფუძნებელი], რომელსაც ულიმიტო რესურსები აქვს? და განსხვავება უკვე სახეზეა.

რას ვფიქრობ ვაშინგტონ პოსტის ზრდაზე? მშვენიერია კიდევ ერთხელ იმის ნახვა, რომ ეს ინსტიტუტი იზრდება.

თქვენთვის რამდენად კარგია ეს?

უპირველეს ყოვლისა, ეს კარგია ქვეყნისთვის. წლების განმავლობაში შემცირებების შემდეგ - შენ ალბათ ყველაზე კარგ პერიოდში მოგიწია იქ მუშაობა.

კი, თუმცა შემდეგ ჩემს მეგობრებს ვურეკავდი და ყოველ შუა დღეს მორიგ ტორტს ჭრიდნენ და კიდევ ერთ თანამშრომელს ემშვიდობებოდნენ.

და ხურავდნენ თავიანთ ბიუროებს საზღვარგარეთ, და ხურავდნენ ნაციონალურ ბიუროებს. ახლა კი შესანიშნავია, რომ ეს ინსტიტუტი იზრდება. და ვფიქრობ, რომ კონკურენცია ძალიან ჯანსაღია. დიდ პატივს ვცემ მარტი ბარონს [პოსტის რედაქტორი] და ჯეფ ბეზოსს.

რამდენად ხშირად იყენებ ტვიტერს და სოციალურ მედიას?

იშვიათად. ალბათ, ჩემი ტვიტერის ანგარიში რომ გახსნათ მხოლოდ ორი ტვიტი დაგხვდებათ, თან ძალიან ძველი.

რატომ?

საკმაოდ ჩაკეტილი ადამიანი ვარ. როცა ტვიტერზე დავრეგისტრირდი, აღმოვაჩინე, რომ პირველ რამდენიმე დღეში, ამერიკის ყველა მედია კრიტიკოსმა გამოიწერა ჩემი ანგარიში.

ამავდროულად ამბობ, რომ დისკუსია სწორედ სოციალურ ქსელებში მიმდინარეობს. ასეთი აზრი ხშირად გვესმის ჭკვიანი ხალხისგან.

არ მიგრძვნია, რომ ჩემი სამუშაოს ეფექტიანად შესრულებაში სოციალური მედია მჭირდება. ვფიქრობ, ჩემი სამუშაოს ეფექტიანად შესრულებისთვის სოციალური მედია უნდა შემესწავლა. ასეც მოვიქეცი და მგონი ამიტომაც არ ვხარჯავ დროს მასზე.

ძალიან მნიშვნელოვან შესაძლებლობას გაძლევ. ახლახან ვნახე სტივენ სპილბერგის ფილმი “The Post”. იმედი მაქვს არ გწყინს, მაგრამ ფილმი ვაშინგტონ პოსტის გამოცდილებაზე ყვება პენტაგონის დოკუმენტების გაშუქებასთან დაკავშირებით. მიუხედავად იმისა, რომ ნახსენებია, რომ ამბავი თაიმსმა გახეთქა, როგორც ვიცი, თქვენი თანამშრომლები ამ ფილმით ძალიან გაღიზიანდნენ.

არ ვიტყოდი, რომ ძალიან გაღიზიანდნენ.

ანუ, ძალიან გაღიზიანდნენ.

მგონი ჩვენ ყველა ველოდებით მომდევნო ფილმს უოტერგეითზე, რომელიც თაიმსის ექსტრაორდინალურ გაშუქებაზე იქნება ფოკუსირებული.

რატომ არის თაიმსის დონის ჟურნალისტიკა რისკის ქვეშ?

იმიტომ, რომ ძვირია. ჩემი აზრით, აუდიტორიისა და გამომწერების ასეთი შთამბეჭდავი ზრდა მიუთითებს, რომ ხალხს ნამდვილად უნდა ხარისხი. ვფიქრობ, სწორედ ესაა მიზეზი, რატომაც იზრდება ნიუ იორკერიც. ესენია ორი ორგანიზაცია, რომელიც ერთგული რჩება ღირებულებების, აშუქებს სიღრმისეულად და სვამს მწვავე კითხვებს. ამიტომ, ყველაზე მნიშვნელოვანი გამოწვევა, რომლის წინაშეც შენნაირი და ჩემნაირი ადამიანები დგანან იმის დამტკიცებაა, რომ ამ ტიპის ჟურნალისტიკისთვის გზა წინაა.

საჯარო ფიგურები - პოლიტიკოსები, მწერლები, მსახიობები და ა.შ. მოითხოვენ, შეიცვალოს მედიაში სუიციდის გაშუქების დროს გამოყენებული ტერმინები და ფორმები. 

მწერალი, იან რანკინი, ლონდონის მერი სადიქ ხანი, წამყვანი სტივენ ფრაი, რეჟისორი რიჩარდ კერტისი და დიჯეი ლოურენ ლავერნი იმ 130 ხელმომწერს შორის არიან, ვინც ბრიტანეთში მედიას მიმართა ამ საკითხის გაშუქების ფორმის ცვლილებაზე.

წერილი ფსიქიკური ჯანმრთელობის აქტივისტებმა, პარლამენტარმა, ლუსიანა ბერგერმა და ტელეგრაფის ჟურნალისტმა, ბრიონი გორდონმა შეადგინეს. ამ ინიციატივას ფსიქიკური ჯანმრთელობის ორგანიზაციებმა: Samaritans-მა და Mind-მაც დაუჭირეს მხარი. მათი განცხადებით, პირველ რიგში უნდა აღმოიფხვრას ფრაზა - „თვითმკვლელობის ჩადენა“, რაც ისე ჟღერს, რომ თვითმკვლელობა კრიმინალური აქტია და სუიციდური ფიქრები ცოდვაა, არადა, სუიციდს დანაშაულის სტატუსი ჯერ კიდევ 1961 წელს ჩამოშორდა ბრიტანეთში.

მიმართვაში ნათქვამია, რომ ეს დრომოჭმული სიტყვები და ფორმები სუიციდს წარმოაჩენს უფრო როგორც „ეგოისტურ, მხდალ, კრიმინალურ ან არარელიგიურ აქტს, ვიდრე ექსტრემალურ ფსიქიკურ აშლილობას და აუტანელ ტკივილს“. ხელმომწერების ინიციატივაა, მედიამაც და საზოგადოებამაც ფაქტის ალტერნატიული აღწერა გამოიყენონ და „თვითმკვლელობა ჩაიდინას“ ნაცვლად თქვან - „თვითმკვლელობით გარდაიცვალა“.

წერილი 10 სექტემბერს, მსოფლიო სუიციდის პრევენციის დღესთან დაკავშირებით გამოქვეყნდა. მისი ავტორები ახალი ამბების ორგანიზაციებს ასევე სთხოვენ, თავი აარიდონ სპეკულაციებს სუიციდის გამომწვევი მიზეზების თემაზე, რადგან მიზეზი ძირითადად კომპლექსური და მრავალმხრივია ხოლმე. კამპანიის ინიციატორები იმაზეც საუბრობენ, რომ თვითმკვლელობის დეტალების აღწერაც უნდა შეწყდეს, იმისათვის, რომ სხვებმა იგივე არ გააკეთონ.

კვლევებმა აჩვენა, რომ როდესაც სუიციდის სპეციფიური მეთოდების შესახებ რეპორტაჟები გადაიცემა, მსგავსი ფორმის სუიციდის ზრდა ფიქსირდება, განსაკუთრებით ახალგაზრდებში. ბევრი მედია უკვე თავს არიდებს ასეთ აღეწერებს და დეტალებზე ყურადღების გამახვილებას და ფსიქიკური ჯანმრთელობის საკითხებზე მომუშავე ორგანიზაციების რეკომენდაციებს ითვალისწინებს, მათ შორის გარდიანი, ტელეგრაფი და სხვები.

სუიციდი, მსოფლიოში, წელიწადში დაახლოებით 800 000 ადამიანის გარდაცვალების მიზეზია. წერილი ავტორებმაც და აქტივისტებმა სპეციალური ვებგვერდიც შექმნეს: www.talkingsuicide.co.uk - ამ მისამართზე ნებისმიერ მსურველს შეუძლია დეტალური ინფორმაცია მიიღოს ფსიქიკური ჯანმრთელობისა და სუიციდის შესახებ. ასევე, ამ თემებთან დაკავშირებულ ეთიკურ თუ სხვა სახის დილემებზე.

წერილში ასევე ნათქვამია: „ჩვენ არ უნდა აღვწეროთ სუიციდი, როგორც „ადვილი, „სწრაფი“ ან „ეფექტური“ და უნდა გვახსოვდეს, რომ არშემდგარ მცდელობებს გრძელვადიანი შედეგები აქვს. ამავდროულად, არ უნდა დავივიწყოთ ის დიდი ტკივილი, რასაც თვითმკვლელობის შემდეგ ამ ადამიანის ახლობლები განიცდიან მთელი ცხოვრების განმავლობაში.

წერილს დართული აქვს კვლევა, რომელშიც ნაჩვენებია, როგორი გავლენა აქვს ცნობილი პიების სუიციდს მოწყვლად ადამიანებზე. ერთ -ერთ ფაქტად მოყვანილია მსახიობ რობინ უილიამსის სუიციდის შემთხვევა, როდესაც 10 პროცენტით გაიზარდა თვითმკვლელობების რიცხვი. „ეს კიდევ ერთხელ უსვამს ხაზს იმ პასუხისმგებლობას, რაც ჩვენ ყველას გვაქვს, როდესაც სუიციდზე ვსაუბრობთ“- ნათქვამია განცხადებაში.

წყარო: The Guardian