მარი კოლვინი, Sunday Times-ის ომის რეპორტიორი, 2012 წელს სირიაში მოკლეს. სხვადასხვა დროს იგი აშუქებდა კონფლიქტებს ახლო აღმოსავლეთში, ჩეჩნეთში, შრი-ლანკაში, აღმოსავლეთ ტიმორში, ზიმბამბვეში და ა.შ. ერთ-ერთი სამუშაო ვიზიტის დროს შრი-ლანკაში, კოლვინმა მარცხენა თვალი დაკარგა.

კოლვინი დღესდღეობით ომის ერთ-ერთ საუკეთესო რეპორტიორადაა მიჩნეული. რეჟისორმა მეთიუ ჰეინემანმა, Vanity Fair-ში გამოქვეყნებული სტატიის მიხედვით,  მისი ცხოვრების შესახებ მხატვრული ფილმი გადაიღო. კარლ ვიკმა კი ჟურნალ Time-ის 12 ნოემბრის ნომერში, ამ ფილმისა და კოლვინის ცხოვრების შესახებ გამოაქვეყნა სტატია - A Woman Deeply at War. მედიაჩეკერი ამ მასალის თარგმანს გთავაზობთ.

მარი კოლვინს ჰქონდა თავდაჯერებულობა იმაზე დიდი ხნით ადრე, ვიდრე თვალსახვევის ტარებას დაიწყებდა. ბრიტანული Sunday Times-ის კორესპონდენტად მუშაობისას, ყოველდღიური დედლაინები მისთვის არაფერს ნიშნავდა. მას შეეძლო ჩაჰყოლოდა საკუთარ ინსტინქტებს ამბის ძირისძირამდე ანდა გაჰყოლოდა მიმართულებას, საითკენაც ეს ინსტინქტი უკარნახებდა. კოლვინი არაერთხელ დაბრუნებულა სავსე ბლოკნოტით ხელში იმ ადგილიდან, სადაც მოხვედრას ყველა სხვა რეპორტიორი ჯერ კიდევ ელოდებოდა.

ჰომსი სირიაში არ აღმოჩნდა ერთ-ერთი ასეთი ადგილი. 2012 წლის თებერვალში, ალყაშემორტყმული ქალაქი ზედმეტად საშიში იყო ყველაზე გამოცდილი კორესპონდენტებისთვისაც კი. სწორედ აქ მოკლა კოლვინი სირიულმა რაკეტამ 56 წლის ასაკში. სტატისტიკური კანონზომიერებები გამონაკლისს არც ომის კორესპონდენტებისათვის უშვებს, კოლვინი კი რისკებს არ გაურბოდა; ერთ-ერთი თვალი მან შრილანკაში მსკდომი საარტილერიო ჭურვის აფეთქებისას დაკარგა. თუმცა, მისი სიკვდილი რომ უბრალოდ სტატისტიკური შემთხვევითობა ყოფილიყო, ამ ამბებს 3 წიგნი, დოკუმენტური ფილმი და ახლა უკვე მხატვრული ფილმი A Private War არ მოჰყვებოდა, რომელშიც როზმუნდ პაიკი თავდადებულ, ნაწამებ რეპორტიორს განასახიერებს.

ფილმი, რომელიც რეჟისორმა მეთიუ ჰეინემანმა Vanity Fair-ში გამოქვეყნებული პროფილის მიხედვით გადაიღო, იწყება და სრულდება მიწასთან გასწორებული ქალაქის ხედებით, სადაც კოლვინი თავის ბოლო დავალებაზე მუშაობდა. ბაბ ამირის სამეზობლოში შეღწევის შემდეგ, სადაც 28 000-მდე სამოქალაქო პირი სტალინგრადის ბლოკადის მსგავს სიტუაციაში იხოცებოდა, კოლვინმა ჯერ თავის გაზეთს გაუგზავნა ინფორმაცია, მოგვიანებით კი, სატელევიზიო პირდაპირი ჩართვების სერია გააკეთა, ვიდრე მსოფლიო ნახავდა ვიდეოჩანაწერს, სადაც ჩანდა თუ როგორ კვდებოდა 2 წლის ბიჭი მაგიდის თავზე.

თუნდაც მხოლოდ ამ ამბის გაშუქება საკმარისი იქნებოდა საიმისოდ, რომ კოლვინის სიკვდილი ფუნდამენტური ჟურნალისტიკის ბილბორდად ქცეულიყო. თუმცა, მოგვიანებით გამოჩნდა მტკიცებულებები იმისა, რომ სირიის მთავრობამ, რომელიც გააღიზიანა ალყის მეშვეობით ქალაქის გაწმენდის შესახებ კოლვინის რეპორტაჟებმა, გამიზნულად მოკლა იგი. 2016 წელს სატელევიზიო ინტერვიუში სირიის პრეზიდენტმა ბაშარ ასადმა განაცხადა, რომ კოლვინმა მიიღო ის, რასაც იმსახურებდა. 

ფილმი გვერდს უვლის ამ საკითხს, ვინაიდან, პირველ რიგში, იგი ყურადღებას ამახვილებს იმაზე, თუ რატომ იყო კოლვინი იქ. პირადი ომი, რაც ფილმის სათაურადაც შეირჩა, მშობლიურ ლონგ აილენდსა და მის პირად დემონებზე, მათ შორის არაყზე, პოსტტრავმულ სტრესსა და იმ სიცარიელეზე ყვება, რამაც კოლვინს ბრძოლის ველზე წასვლისაკენ უბიძგა. ამ თემებს კი პაიკი როლის განსახიერებისას გაცილებით უკეთ ეხება, ვიდრე ფილმის ჭკუის დამრიგებლური ტონით დაწერილი სცენარი: მსახიობი ლამის სახლდება კოლვინის გმირში, თავისი აწეწილი თმებით, სიგარეტითა და La Perla-ს საცვლებით. იგი წარმატებით ახერხებს შეეხოს მწარე იუმორის, მყიფე ამბიციურობისა და ინტუიციური მოუსვენრობის შრეებს, რაც საბოლოო ჯამში, კოლვინის ცხოვრებაში, თავშეკავებულ მეგობრობებად, აღიარებებად და თავქარიან სიმთვრალეებად ითარგმნებოდა ხოლმე. თუკი სადმე ომის რეპორტიორები თავს სახლში გრძნობენ, ეს არის სასტუმრო, სადაც მხოლოდ და მხოლოდ სხვა რეპორტიორები არიან გაჩერებული. (წლების წინ, სწორედ ერთ-ერთ ასეთ სასტუმროში შევხვდი, როდესაც ოთახს იღებდა შენობის ბოლო სართულზე). ასეთი დღეები მეგობრულ გარემოში გადაიზრდებოდა ხოლმე, სადაც კლანის წევრები საჭმელს ინაწილებდნენ იმ ადგილებში, საიდანაც ნორმალური ხალხი გარბოდა.

თუმცა, უცხოელ კორესპონდენტად ყოფნას სევდაც ახლავს, რაც მუდმივად ოთახში გამომწყვდევას, სხვებთან კონკურენციასა და გამუდმებულ მოგზაურობას მოჰყვება ხოლმე. როგორც The New York Times-ის ჟურნალისტმა ენტონი შადიდმა ერთხელ დაწერა, რომელიც კოლვინის სიკვდილამდე რამდენიმე დღით ადრე გარდაიცვალა სირიაში: „თავს ისე ვგრძნობდი, როგორც ჩემოდანი და ლეპტოპი, რომელიც კონვეიერის მაქმანზე გადაადგილდება". 



პაიკის განსახიერებული კოლვინი სწორედ ამ ზონაშია მოხვედრილი, ხალხმრავალი სიცარიელე, რომლის ამოვსება თუნდაც დროებით, მხოლოდ იმ იდეალებითაა შესაძლებელი, რაც მის კარიერას ედო მოტივატორად: მუშაობა ფუნდამენტური მნიშვნელობისაა. კოლვინი დაუღალავად ცდილობდა ფოკუსირებულიყო კონფლიქტებში მომწყვდეულ მოქალაქეებზე და ამასვე აკეთებს A Private War. ერაყიდან შრი-ლანკამდე, ლიბიიდან სირიამდე, ფილმი აღწერს კოლვინის გონებაში გაელვებულ საშინელებებს, რომელთა არდანახვაც შეუძლებელია.

ჰოლივუდი განვითარებად სამყაროს იშვიათად ასახავს. გამონაკლისები, როგორიცაა ფერნანდო მეირელის „The Constant Gardener”, აერთიანებს მხატვრულობისათვის დამახასიათებელ სიმდიდრესა და დოკუმენტურობისათვის დამახასიათებელ თვალსაჩინო აუთენტიკურობას, რაც საბოლოო ჯამში, ორივე ჟანრის საზღვრებს აფართოვებს. ჰეინემანი არაერთი დოკუმენტური ფილმის ავტორია, და შესაძლოა სწორედ ამიტომ, მის მხატვრულ დებიუტში, ყველაზე ემოციური სცენები - ქურთი ქვრივების გულის გამგმირავი გლოვა, სცენა, რომელშიც სირიელი მამა თავისი შვილის მკვდარ სხეულს დაჰყურებს - ისეთივე რეალურია, როგორც ეს პაიკის მიერ კოლვინის როლის თამაშია.

• 
  ასევე იხილეთ:
  
  სასამართლოს დოკუმენტები: მარი კოლვინის მკვლელობა სირიის ხელისუფლებამ შეუკვეთა
  
  მარი კოლვინთან ქართულენოვანი ინტერვიუ შეგიძლიათ წაიკითხოთ ჟურნალ ლიბერალის 57-ე ნომერში, რომელიც 2010 წელს გამოქვეყნდა.